Daarna moesten we maar weer eens de bus in, en gingen we naar Amanohashidate, een van de must-see plaatsen in Japan, vanwege het geweldige uitzicht. Een combinatie van avond, mist en regen zorgde er echter voor dat dit niet echt spectaculair was, alhoewel ik me goed kan voorstellen dat het op een zonnige dag redelijk waw is.
We zouden overnachten in een typisch Japans hotel, een zogenaamde Ryoukan. Dit hield niet alleen slapen op futons in (wat overigens stukken beter ligt dan mijn matras op Gaidai), maar ook het gebruik van de onsen. Voor diegenen die zich mijn beschrijving van het Japanse bad uit een van mijn vorige posts nog herinneren, een onsen werkt volgens hetzelfde principe. Het enige verschil is dat deze onsen veel chiquer was dan die op gaidai, veel warmer (na 10 minuten moest ik serieus gaan afkoelen), en dat er ook een bad buiten was, gewoon zalig. Ik ben er twee keer in geweest en je komt er echt helemaal verfrist terug uit. Ik was wel een beetje verbaasd dat Japanners met hun jachtige leven hier toch nog tijd voor kunnen maken.
In een traditioneel hotel hoort natuurlijk ook traditionele kledij, de yukata (een lichtere versie van de kimono). Het zat zelfs zo comfortabel dat ik er tot mijn schaamte (eigenlijk niet, maar ik moet toch een beetje goed overkomen) niet aan kon weerstaan om hem mee te nemen, als souvenir!
Het avondeten kan worden beschreven met twee woorden: veel en lekker. Voor dat we goed en wel zaten stond er al een klein tafeltje voor ons vol met koude gerechten, waaronder heerlijke krab, en gelatine blokjes met inktvis of octopus. Daarna bleven ze maar komen met nog meer eten, oa rijst, udon (een soort noedels), een sint jacobsvrucht, soep en nog een hoop dingen waarvan ik de naam niet eens kende. Het was echt overheerlijk, en echt een aanrader om te proberen voor iedereen die ooit eens in Japan terechtkomt.
Omdat het Russisch gezelschap het briljante idee kreeg om karaoke te gaan zingen hebben we ons maar snel weggemaakt, en op de kamer nog wat gedronken met een paar andere studenten, omdat er voor de rest maar bitter weinig te beleven was.
De tweede dag was interessanter, met een bezoek aan een rice cracker fabriek (vooral leuk omdat we zoveel mochten proeven als we wilden), en aan een of ander kasteelstadje, waarvan ik de naam ben vergeten. Daar hebben we de plaatselijke specialiteit gegeten, soba, boekweitnoedels. Algemene indruk: niet slecht, wat flauw van smaak, en niet iets om iedere week te eten. Ik heb me laten vertellen dat yakisoba (gebakken soba) wel de moeite waard is.
De dag daarop zijn we gaan shoppen in Shinsaibashi, Osaka. Omdat het al even geleden is ben ik hier natuurlijk al de meeste dingen van vergeten, maar de belangrijkste gebeurtenissen waren:
- Belgische Chocolade! Het moest weer lukken dat we hier terechtkwamen. Eigenlijk veel te duur (bijna 2 euro voor een praline), maar welke Belg kan weerstaan aan Godiva-chocolademelk. Dit alleen al maakte de hele trip de moeite waard.
- Ook al is er geen enkele culturele achtergrond, de Japanners moeten natuurlijk Kerstmis vieren! Omdat Japkes nu eenmaal graag grondig te werk gaan, is het uiteraard logisch dat ze al in november beginnen met kertsbomen en versiering te verkopen.
- Tempels zijn overal te vinden, ook op de 15de verdieping van een winkelcentrum.
- Ik kon er niet aan weerstaan, en heb mij dan ook maar een paar schoenen aangeschaft.
- Mos Burger!
