Een tijdje terug is het Japanse onderwijs er maar weer eens in geslaagd om mij te verbazen, het was namelijk tijd voor het center examen. Om een Japanse universiteit binnen te komen is de voornaamste vereiste te slagen voor een ingangsexamen. Deze examens zijn binnen en buiten Japan legendarisch voor hun moeilijkheid, en het grootste deel van de problemen van de gemiddelde Japanse puber zullen waarschijnlijk te wijten zijn aan de voorbereidingen van dit beruchte examen. 8 uur les op de gewone school, en dan nog 4 uur naar een zogenaamde “cram-school” zijn heel normaal voor de laatstejaars van een middelbare school hier.
Anyway, wat is nu dit center examen? Zoals ik het heb begrepen is dit een toelatingsproef voor het eigenlijke ingangsexamen, aan de hand van de resultaten hierop wordt eigenlijk beslist voor welke universiteit je het ingangsexamen mag afleggen. Nu het grappige (in mijn ogen toch) is dat dit examen serious business is, wat duidelijk te merken was op de campus.
Toen ik net terug was hing er een plattegrond aangeduid met alle zones die tijdens het examen verboden toegang waren. Niet zo abnormaal, ware dit leslokalen en dergelijke geweest, maar het ging hier gewoon over de hele weg die door gaidai loopt, en die iedereen die in de dorm woont wel moet gebruiken om van deze berg af te geraken! Ik vraag mij niet eens af waarom dat dit is gedaan, de Japanse logica erachter is toch ondoorgrondelijk .
Dit vond ik al te gek, maar op de dag van het examen was het nog erger. Gaidai was gewoon dood (alle, nog doder dan gewoonlijk), ik heb eens wat rondgelopen, en ik heb geen enkele Japanse student gezien. Wel heb ik ELF bewakers gezien, die op verschillende plaatsen op wacht stonden (voor een beetje perspectief, de verboden zone is nog geen kilometer lang), er moest maar eens een ouder niet tevreden zijn met de prestaties van zoon -of docherlief en besluiten om de concurrentie uit te schakelen. Wat het allemaal nog absurder maakt is dat die bewakers gewoon niks staan te doen, behalve iedereen te groeten die langskomt (echt iedere keer, zelfs als ik er 4 keer op een dag langswandel), stretchoefeneningen, en er serieus uitzien als een van hun bazen in de buurt rondloopt.
Zoals je ziet, serious business, ik ben benieuwd hoe dat gaat zijn als de echte ingangsexamens beginnen!
Even tussendoor, sinds het begin vroeg ik me af waarom iemand hier in godsnaam mongools of een andere obscure taal wil gaan leren (jaja, ik hoor het al komen, waarom wil een Belg Japans leren?). Welnu, David heeft ons uitgelegd dat de studenten hier blijkbaar niet zelf kunnen beslissen welke taal ze gaan studeren, dit wordt aan de hand van het behaalde resultaat op het ingangsexamen door de universiteit beslist. Dus mensen die per se Mongools willen leren (toch niet zo gek veel studenten die er daadwerkelijk interesse in hebben lijkt me zo), moeten niet zo geweldig hard studeren voor het ingangsexamen, maar mensen die Engels willen doen (de nummer 1 in de rangschikking) zullen toch serieus moeten blokken. Ik ken de rangschikking zelf niet, maar uit het feit dat Nederlands hier enkel als keuzevak bij Duits kan worden gekozen, moet ik afleiden dat het belang van onze taal hier nog lager wordt ingeschat dan Mongools of zo.
Tussen haakjes, we hebben een uitstapje naar Nara gemaakt (hoop niet te hard op een verslag, ik heb niet zoveel goesting om geschiedenisles te geven, en ik zou hoogstwaarschijnlijk toch weer uit mijn nek beginnen lullen, niet dat deze post zoveel beter is, maar kom). De foto’s staan op de Livespace, net zoals de foto’s van Kobe, waar we net voor mijn terugkeer naar Belgie naartoe zijn geweest (hier komt gewoon geen verslag van, voor de doodsimpele reden dat ik al meer dan de helft ben vergeten, ik word nu eenmaal een dagje ouder).
