een uitstapje

Na een redelijk slechte nachtrust, onder andere door de niet zo goede matras, heb ik mij eens aan een Japans ontbijt gewaagd. Aangezien ik normaal gezien nooit ontbijt, was dit toch wel wennen voor mij. Je krijgt een plateau voor je neus met een vijftal kommetjes, met oa. Miso soep, een stukje vis, wat gebakken ei, rijst uiteraard, en een aantal dingen waarvan ik de naam al ben vergeten. Natuurlijk was dit veel te veel voor mij, en ook voor vele andere studenten, en ik denk dat ik het ontbijt in het vervolg aan mij voorbij laat gaan, ook al omdat ik meer dan de helft had overgelaten.

Anyway, ‘s middags ben ik naar Nihonbashi geweest. Nadat ik de weg had gevraagd in een kouban, een kleine politiekantoorje, dat je overal vindt, gingen we eerst met de bus tot aan het station, en daarna verder met de trein. Het systeem hiervoor is heel slim en gemakkelijk btw, veel beter dan dat bij ons. Je koopt gewoon een kaartje aan de automaat voor een bepaald aantal yen, niet voor een specifieke bestemming of zo, waarna je overal kunt gaan waar dat je wilt, zolang dat je maar niet uit de stations gaat. Als je dan uiteindelijk ergens uit wilt, moet je gewoon even kijken of je moet bijbetalen aan een automaat (je moet nergens aan een loket aanschuiven of zo), waarna je gewoon kunt vertrekken. Echt een heel goed systeem, en ik vrees dat ik mij binnen een jaar weer zal ergeren in Belgie. Het busvervoer is ook efficienter georganiseerd, zo zijn er bijvoorbeeld gratis bussen naar openbare diensten zoals het gemeentehuis of de politie, en de rest van het netwerk is ook stukken duidelijker opgebouwd dan bij ons.

Als je in Nihonbashi de straat op komt, zit je meteen in de drukte. Heel veel volk, overal neon reclame, keiharde muziek, en verkopers die dmv een megafoon boven al dit lawaai proberen uit te komen. Het is leuk om te zien, maar als je er de hele dag doorloopt ben je er wel snel moe aan. We hebben eerst wat rondgewandeld tussen de verschillende winkelzaken, voornamelijk Pachinko-hallen (een soort van gokspelletje, waar precies half Japan aan verslaafd is) en kleine restaurants. We waren eerst maar eens iets gaan eten, en we hadden gekozen voor de specialiteit van Osaka, okonomiyaki! Het is overheerlijk, en zeker aan te raden aan iedereen die ooit in de buurt van Osaka komt.

Anyway, na het eten gingen we naar het eigenlijke doel van de uitstap, Bic Camera, een gigantische electronica zaak waar ik een laptop wilde kopen. Net zoals buiten op de straat was het hier ook ontzettend druk, veel lawaai, en redeijk chaotish. Hier zou ik mij gerust een paar uur content kunnen doen met alles te bekijken, maar dat moest maar voor een andere keer zijn, eerst een laptop. Er was enorm veel keus, en aangezien ik de helft van de uitleg die de bediendes gaven niet echt begreep, koos ik uiteindelijk voor een van de notebook in aanbieding, een Toshiba Dynabook. Toen ik ging betalen, bood een vriendelijke Japanner mij zijn puntenkaar van Bic Camera aan, waardoor ik 10 procent korting kreeg, en hij een hoop punten ontving, mooi meegenomen voor ons allebei dus!

Nadat we terug naar Gaidai kwamen heb ik mijn dynabook maar eens geprobeerd, wat in het begin wennen was met al het Japans, maar omdat het uiteindelijk op hetzelfde neerkomt als bij ons, ging het allemaal vrij vlot.

Het enige probleem is internet, je zou verwachten dat een land waar high tech snufjes dagelijkse kost zijn, toch in staat zou zijn om een degelijke verbinding aan te leggen op een universitaire campus. NIET DUS. Op mijn kot heb ik totaal geen internet, dus moet ik naar de bib komen. Hier moet ik ook op een specifiek punt gaan zitten om een zwak signaal te krijgen, 2 meter verder vindt de prul al niks meer. Caroline en ik zijn ons eens gaan bevragen voor een verbinding, maar de enige die ze hier aanbieden is verschrikkelijk traag, nog trager dan dial up bij ons, en zou skype ed onmogelijk maken. Een meisje op haar kot heeft internet, maar die betaalt er meer dan 100 euro per maand voor, wat ik er niet voor over heb.

De eerste dag

Nu dat ik een eigen computer heb gekocht, en voorlopig internet heb geregeld, is het niet meer dan juist om ook eens mijn blog te updaten. Ik kan voorlopig alleen nog maar in de bib op internet, voor op mijn kamer moet ik het allemaal nog even uitzoeken, dus ik zal nog niet veel online zijn, btw.

De vliegreis is goed verlopen, afgezien van wat lichte turbulentie en een zware snurker langs mij. Ik heb me geamuseerd met een paar films te bekijken (Inside Man), en over Air France heb ik ook niks te klagen.

Nadat we werden opgehaald door de mensen van gaidai, moesten we eerst wat formulieren invullen in verband met ons kot, de eigenlijke registratie is pas voor woensdag. Ik heb al kennis gemaakt met een andere student uit het Maple Prgram, Piradon, uit Thailand. Er waren ook nog een paar andere studenten, maar namen zijn nooit mijn sterkste kant geweest. Na de formaliteiten kregen we de kans om onze koffers eens te gaan uitpakken. Het kot is ontzettend klein en oud, maar aangezien ik niet zo geweldig veel bij mij heb, zal ik er mij content doen. Ik heb spijtig genoeg geen echte kleerkast, maar een grote plank boven mijn deur, die dan maar dienst moet doen om mijn rotzooi op kwijt te kunnen.

Ik leef samen met Japanse studenten op een gang, we hebben een heeeeel klein keukentje en wasruimte tot onze beschikking. De gang is een puinhoop, met overal rommel van de vorige bewoners, maar ik zal er binnenkort wel aan wennen. De badruimte is in een gebouw vlak naast het onze, en het is niet iets wat ik gewoon was, het is echt baden in Japanse stijl. Je zit in een grote ruimte met allemaal douches aan de muur. Het is de bedoeling dat je op een krukje zit voor de douche, je daar helemaal wast, en dan in het gewone bad gaat. Een beetje vreemd in het begin, maar het werkt zeer relaxerend.

’s Middags ben ik dan zo’n beetje de stad gaan verkennen. Er is niet veel te beleven, je zit hier echt wel op de buiten, maar er zijn een paar winkels, dus al bij al valt het nog mee. Het is een aardige klim terug de heuvel op, maar ik zie het maar als conditietraining xD.

Anyway, ‘s avonds kwam ik Caroline tegen, een studente van Leuven die hier ook zit, maar die een ander programma volgt. Via via waren we in contact gekomen, en zij kende een andere Belg die hier twee jaar heeft gezeten, en waarvan we enkele spulletjes konden overnemen. Met een andere vriend van haar, ik ben zijn naam al vergeten, konden we twee koelkasten gaan ophalen ergens in de buurt. Nadat we deze koelkasten de heuvel hadden opgedragen, besloten we dat zij de grote koelkast kon nemen, aangezien zij een groter kot heeft, en ik mocht de kleinere hebben, wat zeer handig is omdat ik die tegelijkertijd ook als nachtkastje kan gebruiken. Daarnaast heb ik ook de oude fiets van Sam gekregen, wat het naar onder gaan wat zal vergemakkelijken.

Dat was zowat mijn eerste dag, de rest volgt later.