On s'amuse

Iets wat eigenlijk niets met Japan te maken heeft, maar ondertussen zit ik al aan mijn twintigste post, wat misschien wel wat weinig lijkt in vergelijking met bepaalde andere blogs, maar het is mij uiteraard vooral om de kwaliteit te doen (wat gewoon een excuus is voor mijn luiheid, maar kom, dat zullen we maar even buiten beschouwing laten). Een dike veertig pagina’s is toch al een hele presentatie, vooral omdat ik de helft ervan gewoon heb volgeluld met redelijk wat onzin nu dat ik er op terugkijk.

Anyway, de verveling heeft weer eens een hoogtepunt bereikt ergens in de afgelopen weken, en ik heb mij dus maar geamuseerd met allerhande ergernissen neer te pennen, wat er dus op neerkomt dat ik weer kritiek op thuan en alleman zal geven (yep, het is de beurt aan de Vietnamezen deze keer!) You know the drill by now, niet mijn vriendelijkste kant, lezen op eigen risico, et cetera, et cetera (even er bij zeggen voor alle duidelijkheid dat geen enkele commentaar is geinspireerd door racisme, het gaat gewoon over persoonlijk contacten, ik heb niks tegen Vietnam in het algemeen, enkel tegen de paar zotten die hier rondlopen).

Ik weet niet of ik dit al eerder heb vermeld of niet, maar in mijn klas zitten praktisch alleen Aziaten, en spijtig genoeg is de meerderheid hiervan afkomstig uit Vietnam. Voordat ik naar Japan kwam had ik, niet tot mijn verwondering, weinig tot geen contacten gehad met Vietnamezen, waardoor ik dan ook niet echt was voorbereid op de individuen die ik hier ben tegengekomen.

Allereerst hebben we twee vrouwen, Wan en Fuan (zoiets toch, na een dike 5 maanden ben ik er nog steeds niet in geslaagd om erachter te komen hoe ik de namen moet uitspreken, laat staan dat ik weet wie wie is). Allebei redelijk geeky, niet alleen in uiterlijk maar ook in gedrag, en niet echt sociaal in de omgang met andere buitenlanders. Vallen mee tijdens de les, maar hebben drie vervelende gewoontes.

Allereerst wachten ze tot op het allerlaatste moment om vragen te stellen, wat op zich nog niet zo erg zou zijn als dit enerzijds nuttige vragen waren, en anderzijds als de prof er niet op aandrong dat iedereen naar haar langdradige antwoorden bleef luisteren. Ten tweede hebben ze totaal geen gevoel voor humor, enkel voor de Japanse variant (die overigens totaal niet grappig is), wat er op neerkomt dat ze om de meest onnozele dingen kunnen lachen, maar sarcasme waar een peuter geen probleem mee zou hebben gewoon niet kunnen begrijpen. Ten derde hebben ze onlangs de Japanse uitspraak “heeeeeeee” ontdekt (een uitspraak die niet alleen verbazing uitdrukt, maar die je ook als een volslagen idioot laat klinken), die ze te pas maar vooral te onpas gebruiken, soms tot 36 (!!!) keer in een les van anderhalf uur, dus om de 3 minuten (jaja, het was saai genoeg om dit bij te houden). Blijkbaar heeft een van de twee ook een bizarre interesse in mij, aangezien ze iemand anders met verontrustende precisie wist te vertellen wat ik de dag ervoor in de Carrrefour had gekocht.

Anyway, moving on to the guys, Thuan en Thui (of zoiets). Thui is redelijk stil, wat dus goed meevalt, maar je wil gewoon niet langs hem zitten als je iets hardop moet lezen, omdat hij het niet kan laten om ook mee te lezen, wat niet echt bevorderlijk is voor een goede concentratie. Overlaatst kon hij zelfs tijdens een examen niet aan de drang om de vragen hardop te lezen weerstaan. Thuan is een geval apart, heeft het altijd snikheet, maar is er nog niet opgekomen dat het misschien zou helpen om zijn dikke winterjas uit te doen. Het gevolg is dat hij altijd de verwarming uitzet, wat toch wel enerverend is omdat ik uitkijk na een warm leslokaal na een nachtje in onze koude dorm. Daarnaast heeft hij net zoals Thui de gewoonte om hardop mee te lezen, maar hij moet er natuurlijk nog een schepje bovenop doen, en zegt alles, maar dan ook ALLES wat de prof zegt na, wat mijn oh zo opgewekte ochtendhumeur niet echt ten goede komt.

In het algemeen zijn er nog twee dingen die ergelijk zijn, maar waar ze zelf niet veel aan kunnen doen. Allereerst is er het Vietnamees, wat zonder veel overdrijving zowat de lelijkste taal is die ik ooit heb gehoord (en ik heb er hier al verschillende opgevangen). Echt waar, niets kan zo irriterend zijn om 9 uur ‘s morgens als een hoop Vietnamees gekwetter. Daarnaast is er hun Japans, ik ben niet het type om afbraak te doen aan de kennis van medestudenten, maar geen enkele Vietnamees kan de “shi”-klank correct uitspreken (si! si! si!), wat vooral op iemand zijn zenuwen kan werken als de prof erop aandringt om iedereen een hoop idiote zinnetjes te laten nazeggen.