Another Year

Allereerst moet ik iedereen bedanken die mij via mail, post, msn ed heeft gefeliciteerd. Ik zou iedereen persoonlijk bedanken, maar met 21 jaar laat mijn geheugen het al lichtjes afweten.

Anyway, wat heb ik allemaal uitgestoken op mijn verjaardag?

‘s Morgens had ik natuurlijk les zoals gewoonlijk, en daarna heeft Sarah mij meegesleurd naar Senri Chuo voor Starbucks en Purikura (Don’t ask). De avond was veel interessanter. Normaal hebben we tussen vier en zes het vak Current Topics in Japan, maar de prof, Watanabe, lijkt het allemaal niet zo serieus te nemen. Dit was onze laatste les voor de break, en ergens in het begin had hij gezegd dat hij eens iets met de groep wilde gaan drinken. Aangezien Caroline en ik de neiging hebben om op te scheppen over Belgisch bier (niet dat ik zo’n grote kenner ben), hebben we hem blijkbaar op het idee gebracht om naar een Belgische bar in Shinsaibashi (in het centrum van Osaka) te gaan.

Zo gezegd, zo gedaan, en eergister avond gingen we allemaal (zeven personen) gezellig met de trein richting Shinsaibashi. Aangezien niemand van ons er al eerder was geweest waren we toch wel redelijk nieuwsgierig naar het aanbod. Gelukkig stelde dit niet teleur, ze hadden praktisch alles van speciale bieren, velen waarvan ik nog nooit had gehoord ook. Het enige nadeel was dat het allemaal redelijk prijzig was (meer hierover later). We hebben het rustig gehouden, en vanalles en nog wat geprobeerd,waaronder een persoonlijke favoriet van mij, Triple Karmeliet. Caroline en ik hadden het voornemen om de Japanse zwakte tegen alcohol uit te buiten en de leraar zat te voeren, maar spijtig genoeg hadden we een Japanner gevonden die een stevige weerstand had. Hij dronk door aan een stevig tempo, zeker in het begin met zijn Duvel, en hij leek tenminste nog nuchter op het einde van de avond.

Belgisch bier op zich was al goed genoeg, maar er was meer, Belgisch eten! Dit is echt een van de dingen die ik ontzettend mis, dus er kon niks beters worden geserveerd. Allereerst, Belgische frieten! We hebben hier al frieten bij McDonalds of Mos gegeten, maar dat is niet hetzelfde. Dit waren echt knapperige, dikke frieten, met fatsoenlijke mayonaise, iets waar ik van tijd tot tijd behoefte aan heb. De tweede gang was nog beter, Mosselen! Weer heel professioneel klaargemaakt, overigens groter dan die in Belgie dit jaar. Het beste moest nog komen, STOOFVLEES. Degenen die Michael volgen weten ondertussen dat dit iedere Belg dit mist, en het stoofvlees dat we nu kregen voorgeschoteld was het lekkerste wat ik ooit had gehad (waarschijnlijk omdat ik het uit Belgie al niet meer goed kan herinneren na een paar maanden, maar kom). Heerlijk mals, lekkere saus en witloof! Alhoewel de gerechten hierna, charroux, iets met broccoli en een of ander rijstgerecht ook nog heel goed smaakten, kon er echt niks op tegen het stoofvlees.

Op het einde van de avond begonnen we ons serieus zorgen te maken over wie dat allemaal ging betalen, aangezien de meeste bieren meer dan 1000 yen kostten (minstens 7 euro), en het eten ook niet echt goedkoop was. Toen we uiteindelijk vertrokken kwamen we tot de zeer aangename conclusie dat Watanabe zo gul was geweest om het allemaal te betalen. Hier waren we hem natuurlijk zeer dankbaar over toen we er achter kwamen dat de totale rekening rond de 50.000 yen bedroeg (do the math).

Dit was niet de laatste verjaardagsverrassing. Vrijdagavond had ik met Sarah en Caroline afgesproken om pizza te bestellen en een dvd te bekijken (hier is niet veel beters te doen). Ik was zoals gewoonlijk de laatste om te arriveren, en nietsvermoedend liep ik naar Sarah haar kamer, om te ontdekken dat de twee meisjes zo attent waren geweest om mij een verjaardagsdiner te bereiden! Ze waren dit blijkbaar al een week aan het plannen, en ze hadden allerlei lekkere dingen gehaald in de Carrefour. Het menu: Tomaat mozarella, knoflookbrood, tomaat met basilicum, Italiaanse ham, zelgemaakte tortilla en pasta met champignons, geitenkaas en courgette. Ik kreeg er echt heimwee van, zo lekker was alles. Zoals het zich hoort is er getoost met een lekker glaasje champagne, wat al even geleden was.

Het was blijkbaar nog niet voorbij, want er waren ook nog cadeautjes, onder andere sokken (don’t ask), starbucks christmas blend coffee, een beker die er waarschijnlijk toe zal leiden dat ik niks anders meer zal drinken dan koffie, en Belgisch bier! Op het einde was er dan ook nog een verjaardagscake, waar ik jammer genoeg niets van heb kunnen eten dankzij het heerlijke menu van daarvoor, en Baileys milkshake (echt lekker).

Ik moet Sarah en Caroline hier echt wel duizend keer voor bedanken, omdat ik dankzij hen de beste verjaardag heb meegemaakt die ik mij in Japan kan voorstellen! Ondanks mijn met momenten minder goed humeur hebben ze toch al die moeite gedaan voor mij, waarvoor ik hen ontzettend dankbaar ben.

Unlike Me

Een verblijf in Japan houdt uiteraard contacten met Japanners in, en aangezien mijn hikikomori-houding* nog niet echt op punt staat, heb ik uit deze contacten enkele dingen bijgeleerd over mijn medemens.

Dat Aziaten om een of andere genetische reden geen alcohol kunnen verdragen is algemeen bekend, maar hun gebrek aan weerstand reikt verder dan dat. Als ik in Belgie Japanners ontmoette merkte ik al dat de meesten onder hen een strikt dieet volgden wat eigen is aan de traditionele Japanse keuken, namelijk veel vis, rijst en mager voedsel in het algemeen. Degenen die in contact komen met onze westerse eetcultuur hebben dan ook vaak moeite met ons relatief vet voedsel, wat wel eens tot misselijkheid kan leiden.

Omgekeerd is dit niet waar; de meesten onder ons groeien op met zo nu en dan eens een goede vettige friet (kwestie van de Belgische tradities in ere te houden), en als we dan opeens moeten overschakelen op mager voedsel levert dit geen problemen op. Het moet ook gezegd worden dat Japanse jongeren hier, dankzij (of te wijten aan) de talrijke fastfood ketens, totaal geen last van hebben, en als het op eten aankomt evenveel kunnen verdragen als ons (alcohol is natuurlijk een ander verhaal).

Ik denk dat de meesten onder jullie van de witte mondmaskertjes hebben gehoord, die niet alleen in ziekenhuizen worden gedragen, maar ook door gewone mensen om de verspeiding van ziektes te voorkomen. Voordat ik naar Japan kwam dacht ik dat vooral oudere mensen deze dingen droegen, maar ik zie ze ook hier op gaidai onder de studenten opduiken.

Persoonlijk vind ik het hele gedoe redelijk idioot. Mensen worden nog steeds ziek, maskertjes of niet, en zelfs als diegenen met een masker minder kans hebben, is het heus niet zo erg om eens een verkoudheid te hebben. Ik moet hier wel de opmerking maken dat Japanners er een drama van kunnen maken als ze een paar keer moeten niezen, en een verkoudheid hier echt al als zwaar ziek wordt beschouwd door sommigen. Maar dan nog denk ik dat het effect van een maskertje verwaarloosbaar is, zeker omdat er vergeleken met Belgie niet minder zieke mensen rondlopen.

De Japanse beleefdheid is legendarisch (kom aan, 4 verschillende werkwoordsvormen om hetzelfde uit te drukken, enkel verschillend naargelang de positie van de gesprekspartner?), en ik ben geen grote voorstander van dit gebruik, ook al omdat ik altijd alles door elkaar haal. Gelukkig merk ik ook op dat veel Japanners, niet alleen jongeren maar ook docenten deze mening delen, en het dus zo’n ramp vinden om het allemaal wat minder formeel te houden. Veel jongeren doen dikwijls niet de moeite om keigo (echt formeel taalgebruik) onder de knie te krijgen, wat door sommigen als een niet zo geweldige evolutie wordt beschouwd.

Tijdens een discussie is iedere Japanner, ongeacht leeftijd, positie of relatie met de gesprekspartner onuitstaanbaar beleefd. Diegenen die mij een beetje kennen weten dat ik niet vies ben van een kleine ruzie zo nu en dan, en de Japanse beleefdheid kan dan ook enorm frustrerend zijn. Zelfs als ik met de meest foute argumenten die ik kan bedenken op de proppen kom, zullen ze zich nog in alle bochten wringen om mij toch maar op een of andere manier gelijk te geven, wat, toegegeven, grappig is om te zien, en leuk om uit te lokken, maar na een tijdje serieus op de zenuwen kan werken. Ik ben er tot nu toe nog niet in geslaagd om een discussie te hebben waar de partijen er echt verschillende standpunten op nahouden, zelfs niet met enkele van de meer verwesterde Japanners die ik heb ontmoet.

*Een Hikikomori is een typisch Japans verschijnsel. Het gaat hier om een jonge man, vrijgezel die vaak nog bij zijn ouders woont, die zich helemaal terugtrekt in zijn eigen kamer, alle contact met anderen schuwt en de rest van de wereld via zijn computer volgt. Het idiote is dat zijn ouders niet proberen om dit op te lossen, maar dit gedrag eerder ondersteunen door in zijn levensonderhoud te voorzien, en zijn kluizenaarsleven zo aangenaam mogelijk te maken.