In every crowd

Afgelopen weekend werd er op Gaidai het jaarlijkse universiteitsfestival georganiseerd. Dit houdt in dat er allerlei rotzooi wordt verkocht, en dat de verschillende clubs, waar ik nog steeds bitter weinig van af weet, het beste van zichzelf proberen te geven. Het Gadai-festival schijnt niet zo geweldig te zijn, afgezien van dronken japanners die plots de behoefte krijgen om naakt rond te lopen (a very disturbing thought), maar aangezien we vier dagen niks te doen hadden moesten we het maar eens gaan bekijken. Spijtig genoeg kon ik door bepaalde omstandigheden niet echt optimaal genieten, dus mijn verslag zal ook niet zo goed geschreven zijn als mijn vorige posts.

Vrijdag had ik niet veel goesting om alles eens te gaan bezichtigen, en zodoende ben ik zaterdag het eten van de kraampjes eens gaan uitproberen, en eens gaan kijken naar de presentaties van de verschillende clubs. Sommigen waren leuk, zoals de poging om een jazz café te creeren, spijtig genoeg zonder alcohol en zelfs naar Japanse normen slechte koffie. Buiten waren er ook optredens van oa buikdanseressen, wat me niet zo aangenaam leek om te doen aangezien het bitter koud was, maar natuurlijk was het leuk om naar te kijken!

Voor de rest is het altijd weer grappig om te zien hoe Japanners zich schor schreeuwen, niet alleen om hun waren te verkopen, maar ook om om het even wie te bedanken voor vanalles en nog wat. Ik zou persoonlijk liever niet de hele dag staan schreeuwen om pizza of yakisoba te verkopen, maar Japanners zetten zich nu eenmaal heel fanatiek in voor hun club, en dus is het niet meer dan normaal dat ze er en hese stem voor over hebben.

Een aantal weken geleden werd ik door een Japanse vriend aangesproken om ook op een of andere manier deel te nemen aan het festival, namelijk door Belgie voor te stellen aan Japanners. Aangezien ik me op dat moment dood aan het vervelen was, en omdat Caroline ook wel wilde helpen, hebben we hiermee ingestemd (jaja, Peter die zich ergens vrijwillig voor inzet, hoe is het mogelijk). Tot mijn schaamte (not really) konden we zelf niet echt bedenken wat er in Belgie zoal interessant genoeg was om voor te stellen, maar Caroline was op een van haar uitstapkes op het briljante idee gekomen om eens het Vlaamse Huis in Osaka binnen te lopen en daar een hoop informatie te stelen.

Dit gezegd zijnde gingen we aan het werk op een groot blad, en omdat we allebei met momenten van een stukje chocolade kunnen genieten, hebben we het meeste aandacht besteed aan de topkwaliteit van deze Belgische lekkernij. Daarnaast hebben we nog een klein stukje geschreven over de verschillende Gewesten, en de rest van het blad hebben we opgevuld met informatie en foto`s uit de folders van het Vlaamse Huis.

Het resultaat mocht er zeker wezen, in vergelijking met sommige van de andere presentaties, al zeg ik het zelf (jaja, de arrogantie komt weer naar boven), maar in een eerlijke bui moet ik toegeven dat dit helemaal aan Caroline te danken is, aangezien ik mij voornamelijk heb beziggehouden met het lezen van bepaalde Belgische tijdschrijften (kwestie van op de hoogte te blijven van de oh zo belangrijke actualiteit xD). Als ik het ding alleen had moeten maken was het waarschijnlijk rampzalig afgelopen.

Anyway, toen we zondagmiddag aankwamen in het lokaal, werd er ons doodleuk verteld dat we een presentatie mochten houden, wat niet direct onze bedoeling was! Na de zoveelste 自己紹介 (jezelf voorstellen), hebben we onze presentatie beperkt tot een korte uitleg over chocolade en Belgisch bier, en een poging om Japanners een beetje Nederlands te leren (wat overigens hilarisch klonk). Nadat we ze ook nog chocolade hadden laten proeven was het voor ons genoeg geweest, en hebben we gewoon nog wat algemene vraagjes over ons landje beantwoord.

`s Avonds was ik door Caroline uitgenodigd op een feestje georganiseerd door enkele clubs, en het is sowieso grappig om zatte mensen te zien dansen, maar als het dan ook nog eens Japanners zijn word het helemaal hilarisch. Later heb ik ook nog even wat gebabbeld met Maiko, een meisje van de Jazz club met, voor een Japanse, een verbazend Westerse smaak in muziek, wat voor een muzikale snob zoals ik (volgens bepaalde personen toch) wel leuk is om over te praten.

PS: Ik moet eerlijk toegeven dat ik verbazend langdradig kan zijn over een relatief saaie gebeurtenis xD.

Raining Pleasure

Als ik heel eerlijk moet zijn herinner ik me niet zo gek veel meer over de afgelopen weken, waarschijnlijk omdat er niks noemenswaardig meer is gebeurd. De meeste tijd werd gespendeerd aan studeren, rondhangen en wat dvds kijken met een paar vrienden.

Een van de activiteiten die wel het vermelden waard is, is de trip naar Minoh Park een week geleden, ook al omdat ik me hier effectief nog wat van herinner. De meeste mensen zullen hier lichtjes verbaasd over zijn, aangezien ik niet echt de natuurmens ben. Maar omdat ik altijd open sta voor nieuwe dingen (yeah right xD) moest ik natuurlijk ook eens de zogenaamde 紅葉 (kouyou) gaan bekijken, het verkleuren van de bladeren, wat hier echt de moeite waard schijnt te zijn.

Dit gezegd zijn begaven we ons op een spijtig genoeg regenachtige zondag naar 箕面公園(Minoh Kouen) om daar maar eens te gaan zien wat er allemaal zo speciaal aan was. We hadden met Michael, een andere student van Leuven die aan de Kansai universiteit studeert afgesproken in Kitasenri, waarna we ons begaven naar Minoh. Ik wist niks over de kouyou, dus ik was best wel nieuwsgierig, en zoals uit de foto`s is af te leiden was het een aangename verassing! Ondanks het minder goede weer was het leuk om eens gezien te hebben, en het is zeker een aanrader aan iedereen die ooit de kans krijgt om in de herfst Japan te bezoeken.

Een van de trekpleisters van Minoh Kouen is de waterval, en als goede natuurmensen moesten we die dan ook maar eens gaan bekijken. Tijdens onze wandeling in het park kwamen we langs een klein zijpaadje dat door het bos uiteindelijk ook naar de waterval zou leiden. Avontuurlijk ingesteld als we zijn, moesten we ons natuurlijk aan deze beklimming wagen, maar ondanks de scoutervaring van Michael raakten we een beetje verdwaald, en hebben we zo maar wat rondgewandeld.

Op een gegeven moment kwamen we uit bij een golfterrein, en alhoewel ik er niet veel van ken zou ik het er waarschijnlijk beter vanaf brengen dan de Japanners, die echt wel moeite hadden om het balletje te raken. Toen Caroline een balletje dat buiten het terrein was terechtgekomen opraapte en terugwierp waren ze helemaal in de war, wat gepaard ging met een typisch Japanse “heeeeeeee!!”, een van de idotere uitspraken die het Japans rijk is.

Nadat we een tijdje langs het golfterrein hadden gewandeld kwamen we terecht op een verlaten kampplaats, wat een verrassing was, aangezien de meeste Japanners in mijn ogen niet echt het kampeerderstype zijn. Nadat we onze weg probeerde te zoeken op een zelfs naar Japanse normen vreselijk onoverzichtelijk plan, wandelden we maar verder langs de grote weg, tot dat we eindelijk weer in de bewoonde wereld terechtkwamen. Groot was onze verbazing toen bleek dat we in Ikeda waren beland, de stad naast Minoh! We waren dus lichtjes afgeweken van de oorspronkelijke route, en aangezien niemand veel goesting had om in het donker naar de waterval te gaan, zijn we dan maar ergens okonomiyaki (zie een van mijn vorige posts) gaan eten, wat zoals gewoonlijk overheerlijk was.

Al bij al hebben we ons goed geamuseerd, en hebben we wat aan onze (in mijn geval toch) oh zo geweldige conditie gewerkt (wie had ooit gedacht dat Peter Kupers kon genieten van een fysieke inspanning). Het is voor herhaling vatbaar, zeker omdat we toch wel eens de waterval willen zien, en omdat we ook de apen in het park willen tegenkomen.

Alhoewel ik kan genieten van de Japanse keuken, is de behoefte voor Westers eten soms te groot, en gelukkig zijn we er achter gekomen dat de Carrefour in Minoh een uitgebreide selectie van Westers voedsel aanbiedt. Natuurlijk moesten we dit eens gaan bekijken, al was het alleen maar omdat er Belgische chocolade werd verkocht. Ik heb er belachelijk veel geld uitgegeven (pesto! Balsamico azijn! Zongedroogde tomaten!), maar voor een keer kan ik het op een of andere manier verantwoorden. Daarnaast was het ook de kans om eens te bedenken wat ik precies met mijn verjaardag wil doen (niet zo subtiele hint: 7 december). Zeker voor herhaling vatbaar (als ik er het geld voor heb).