Raining Pleasure

Als ik heel eerlijk moet zijn herinner ik me niet zo gek veel meer over de afgelopen weken, waarschijnlijk omdat er niks noemenswaardig meer is gebeurd. De meeste tijd werd gespendeerd aan studeren, rondhangen en wat dvds kijken met een paar vrienden.

Een van de activiteiten die wel het vermelden waard is, is de trip naar Minoh Park een week geleden, ook al omdat ik me hier effectief nog wat van herinner. De meeste mensen zullen hier lichtjes verbaasd over zijn, aangezien ik niet echt de natuurmens ben. Maar omdat ik altijd open sta voor nieuwe dingen (yeah right xD) moest ik natuurlijk ook eens de zogenaamde 紅葉 (kouyou) gaan bekijken, het verkleuren van de bladeren, wat hier echt de moeite waard schijnt te zijn.

Dit gezegd zijn begaven we ons op een spijtig genoeg regenachtige zondag naar 箕面公園(Minoh Kouen) om daar maar eens te gaan zien wat er allemaal zo speciaal aan was. We hadden met Michael, een andere student van Leuven die aan de Kansai universiteit studeert afgesproken in Kitasenri, waarna we ons begaven naar Minoh. Ik wist niks over de kouyou, dus ik was best wel nieuwsgierig, en zoals uit de foto`s is af te leiden was het een aangename verassing! Ondanks het minder goede weer was het leuk om eens gezien te hebben, en het is zeker een aanrader aan iedereen die ooit de kans krijgt om in de herfst Japan te bezoeken.

Een van de trekpleisters van Minoh Kouen is de waterval, en als goede natuurmensen moesten we die dan ook maar eens gaan bekijken. Tijdens onze wandeling in het park kwamen we langs een klein zijpaadje dat door het bos uiteindelijk ook naar de waterval zou leiden. Avontuurlijk ingesteld als we zijn, moesten we ons natuurlijk aan deze beklimming wagen, maar ondanks de scoutervaring van Michael raakten we een beetje verdwaald, en hebben we zo maar wat rondgewandeld.

Op een gegeven moment kwamen we uit bij een golfterrein, en alhoewel ik er niet veel van ken zou ik het er waarschijnlijk beter vanaf brengen dan de Japanners, die echt wel moeite hadden om het balletje te raken. Toen Caroline een balletje dat buiten het terrein was terechtgekomen opraapte en terugwierp waren ze helemaal in de war, wat gepaard ging met een typisch Japanse “heeeeeeee!!”, een van de idotere uitspraken die het Japans rijk is.

Nadat we een tijdje langs het golfterrein hadden gewandeld kwamen we terecht op een verlaten kampplaats, wat een verrassing was, aangezien de meeste Japanners in mijn ogen niet echt het kampeerderstype zijn. Nadat we onze weg probeerde te zoeken op een zelfs naar Japanse normen vreselijk onoverzichtelijk plan, wandelden we maar verder langs de grote weg, tot dat we eindelijk weer in de bewoonde wereld terechtkwamen. Groot was onze verbazing toen bleek dat we in Ikeda waren beland, de stad naast Minoh! We waren dus lichtjes afgeweken van de oorspronkelijke route, en aangezien niemand veel goesting had om in het donker naar de waterval te gaan, zijn we dan maar ergens okonomiyaki (zie een van mijn vorige posts) gaan eten, wat zoals gewoonlijk overheerlijk was.

Al bij al hebben we ons goed geamuseerd, en hebben we wat aan onze (in mijn geval toch) oh zo geweldige conditie gewerkt (wie had ooit gedacht dat Peter Kupers kon genieten van een fysieke inspanning). Het is voor herhaling vatbaar, zeker omdat we toch wel eens de waterval willen zien, en omdat we ook de apen in het park willen tegenkomen.

Alhoewel ik kan genieten van de Japanse keuken, is de behoefte voor Westers eten soms te groot, en gelukkig zijn we er achter gekomen dat de Carrefour in Minoh een uitgebreide selectie van Westers voedsel aanbiedt. Natuurlijk moesten we dit eens gaan bekijken, al was het alleen maar omdat er Belgische chocolade werd verkocht. Ik heb er belachelijk veel geld uitgegeven (pesto! Balsamico azijn! Zongedroogde tomaten!), maar voor een keer kan ik het op een of andere manier verantwoorden. Daarnaast was het ook de kans om eens te bedenken wat ik precies met mijn verjaardag wil doen (niet zo subtiele hint: 7 december). Zeker voor herhaling vatbaar (als ik er het geld voor heb).