My Funny Valentine

Zoals verwacht neemt een land met praktisch geen originele feestdagen een commercieel feest als Valentijn over. Na de overdadige kerstversiering te hebben bewonderd, had ik al hoge verwachtingen voor Valentijn, die spijtig genoeg niet helemaal werden ingelost. Weinig hartjes en schattige beertjes (die vroeg of laat traumatische ervaringen teweeg kunnen brengen) en een algemeen gebrek aan rozigheid (zoals je ziet, vocabulaire is een van mijn sterkste kanten) gaven me eerlijk gezegd niet zo’n love-is-in-the-air indruk. Ik voelde gewoon de liefde niet, wat wel spijtig is voor zo’n romantische ziel als ik.

Niet zonder enige goedkeuring moet ik zeggen dat de Japanners op dit gebied toch echte mannen zijn, ondanks de haarstijl en overly gay fashion. Deze keer doen de vrouwen al het werk (jaja, male chauvinist pig here, bite me). Wat wordt er hier dan zoal gegeven op Valentijn? Originaliteit is blijkbaar niet de sterkste kant van de gemiddelde Japanse vrouw, aangezien het topcadeau, en eigenlijk het enige sociaal geaccepteerde cadeau, chocolade is. Nu, als Belg heb ik hier niks op tegen, maar ik vind het toch wat weinig, waar zijn de me-to-you beertjes, de gigantische rode harten, de belachelijk dure rozen, is dit dan zo’n liefdeloos land? (de romanticus in mij wordt er echt door gekweld xD)

Anyway, op zo’n belangrijke dag is een gewone reep Meiji chocolade (de enige Japanse chocolade die nog enigszins tolereerbaar is) niet genoeg, het belangrijkste is dat er goede, en in Japan dus vooral dure chocolade wordt uitgedeeld. In de Carrefour ligt de promotierek al weken vol met chocolade van over de hele wereld (waaronder ook de ons aller geliefde Cote D’or Bouchee). Dure chocolade op zich is niet voldoende, en in een land waar uiterlijke schijn toch wel redelijk belangrijk is, moet er een al even duur papiertje rondzitten. Naast de choclade worden er dus ook verpakkingen van New Hankyu hotel, het Hilton en dergelijke verkocht.

Het grappige is dat chocolade niet alleen aan de geliefden wordt gegeven, maar dat er ook wordt verwacht dat een vrouw aan haar mannelijke collega’s chocolade uitdeelt, de zogenaamde 義理チョコ (girichoco), verplichte chocolade, waardoor het wel eens een kostelijk grapje kan worden.

Nu, Valentijn op zich is blijkbaar niet genoeg, en of het te wijten is aan feministische Jappen weet ik niet, maar de mannen komen er toch niet zo gemakkelijk onderuit. En maand later is er namelijk White Day, eindelijk eens iets dat in Japan is bedacht, ook al is het zowat het meest idiote concept dat ik in lange tijd heb gehoord.

Het is namelijk de bedoeling dat de mannen op White Day een cadeautje aan hun geliefde teruggeven (gelukkig niet aan iedere vrouw die hen chocolade heeft gegeven, wat deprimerend kan zijn voor de vrouwen die niks krijgen als ze 10 dozen chocolade hebben uitgedeeld).

Oorspronkelijk was het de bedoeling dat mannen witte choclade geven, maar blijkbaar zijn de vrouwen hier niet zo tevreden mee (alhoewel ze er statistisch gezien meer, veel meer zelfs, verslaafd aan zijn dan mannen). Neenee, het cliché wordt natuurlijk nog maar eens bevestigd, diamonds are a girls best friend (alhoewel lingerie ook een populair cadeau is)! Dus terwijl de mannen het moeten doen met een pakje belachelijk dure chocolade dat, laten we eerlijk zijn dames, toch zal worden verorberd door hun wederhelft, mogen zij een hoop geld uitgeven aan iets waar ze zelf niet zo gek veel aan hebben!

Tussen haakjes, de Koreanen zijn volgens Wikipedia nog zotter, Zij hebben namelijk ook Black Day, waarop alle sukkelaars die geen valentijn hadden gekregen samenkomen om te eten en waarschijnlijk ook om hun verdriet en eenzaamheid te verdrinken. Daarnaast hebben ze ook nog Pepero Day, specifiek gericht op koppeltjes, wat geheel toevallig wordt gesponsord door het bedrijf dat Pepero Sticks maakt.