The moment you`ve all been waiting for...

Zoals ik al tijden geleden heb aangekondigd zou ik een verslag geven van mijn trip naar Kyoto, maar dit heb ik it steeds uitgsteld wegens geen goesting(ik ben net niet zo’n grote leugenaar dat ik zeg dat dit te wijten is aan schoolwerk). Maar in dit geval mogen jullie mij dankbaar zijn dat ik zo lui van aard ben. Ik ben gisteren (zondag) namelijk nog eens naar Kyoto geweest, en daarom krijgen jullie niet een, maar TWEE werkelijk fantastische fotoverslagen! Wie durft nu nog eens te beweren dat ik eens wat actiever moet zijn, xD.

Het moment waar de toerist in jullie op heeft zitten wachten, wie geeft er nu iets om mijn schoolavonturen, nu begint het pas interessant te worden, het eerste echte uitstapje!

Eerst een korte uitleg over Kyoto (jaaaaa, een geweldig boeiend geschiedenislesje, dit moeten jullie er maar bijnemen mensen). In de achtste eeuw wilde het keizerlijk hof ontsnappen aan de invloed van de boeddhistische sektes in Nara, de toenmalige hoofdstad, en werd besloten om de hoofdstad te verplaatsen naar Kyoto. Vanaf de 17^de eeuw begon Kyoto aan invloed te verliezen omdat Tokyo belangrijker werd. Na 1868 werd Tokyo de officiele hoofdstad, en Kyoto is nu vooral de culturele hoofdstad van Japan. Als een van de weinige grote steden in Japan die niet door de Amerikanen werd gebombardeerd, is Kyoto een van de best bewaarde voorbeelden van het oude Japan, en daarom zeer populair bij toeristen.

Rond 10 uur zijn we vanop onze berg vertrokken, en omdat we hier aan the edge of civilization zitten was het een hele reis. Eerst met de bus tot Kitasenri (niemand had goesting om de berg af te lopen), van daaruit met de trein naar Awaji, om vervolgens over te stappen naar Kawaramachi, wat ons normaal gezien op de ideale plek om onze sightseeing tour te beginnen zou droppen. Rond 12 uur kwamen we aan, en natuurlijk moesten we eerst op ons gemak iets gaan eten. Omdat we ondanks alles nog steeds verslaafd zijn aan onze westerse eetcultuur, kwamen we terecht bij de Aziatische variant van McDonalds, Mos burger, op aanraden van een reisgenote, die zoals een goed Pavlov hondje spontaan begon te kwijlen bij het zien van het uithangbord, nadat ze het een jaar had moeten missen xD. Verbazend lekkere hamburgers (met bolognese saus of all things), frieten die tenminste naar aardappelen smaakten, en goede kwaliteit in het algemeen. Veel beter dan McDonalds, of nog erger KFC, maar blijkbaar nog niet doorgedrongen in de Westerse wereld (bende eetcultuurbarbaren).

Anyway, daarna konden we de toerist gaan uithangen, en onze eerste halte zou het Gouden Paviljoen zijn, een van de bekendste tempels van Japan. Deze naam doet misschien wel een belletje rinkelen bij sommigen, aangezien Yukio Mishima, een Japanse schrijver er een redelijk bekend, maar vreselijk boek over heeft geschreven. Ik heb dit ding ook ooit moeten lezen, en we moesten maar eens gaan zien wat er zo speciaal aan was. Zoals die paar mensen die het boek hebben gelezen misschien nog weten, is de authentieke tempel in 1950 in brand gestoken door een monnik met een minderwaardigheidscomplex als we het boek mogen geloven, en konden we nu eigenlijk alleen maar de replica gaan bezichtigen. Het was de moeite waard, zeker om foto’s te maken in combinatie met de vijver ervoor, maar door de drukte was het soms wat moeilijk om een goed zicht te krijgen.

Hierna haastten we ons naar het Nijo-kasteel, dat bekend is als een van de residenties van de Tokugawa-shoguns (de machthebbers in Japan van 1600 tot 1868), en het is ook de plaats waar de laatste Tokugawa-shogun formeel de macht terug overdroeg aan het keizerlijk hof. Spijtig genoeg bleek de Japanse stiptheid voor een keer te kloppen toen we daar om 15:59 aankwamen, en stonden we bijgevolg voor een gesloten deur.

We besloten dan maar om het station van Kyoto te bezoeken, een van de grootste gebouwen in heel Japan, en heel indrukwekkend. Het is nog geen tien jaar oud, en ontworpen door een van de bekendste architecten van Japan, Hiroshi Hara, maar het krijgt ook veel kritiek omdat het niet past in het traditionele stadsbeeld. Ik vond het alleszins een heel entertainend gebouw, met veel te beleven, aangezien er ook een winkelcentrum en een cinema te vinden zijn. Ik heb hier ook mijn eerste Shinkansen, de trots van de Japanse treinen gezien, maar hij was te ver weg voor een foto. Het is zeker de moeite waard om eens te bezoeken.

Als afsluitertje zijn we een tempel by night gaan bekijken, de Yasaga Jinja. Ik heb totaal geen idee waarvoor ze dient, maar het is echt wel mooi om te zien ‘s avonds, met lantaarns overal aan zo. Na een kort bezoekje aan Gion, de voormalige Geisha-buurt, waren we moe gelopen en zijn we maar naar Osaka teruggegaan.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Gisteren vond het 時代祭り plaats, een festival om de oprichting van Kyoto in 794 te gedenken, en een van de drie grote festivals in Kyoto, dus dat moesten we eens zien. Oorspronkelijk dacht ik dat we maar met een vijftal personen zouden gaan, maar we bleken met 12 mensen te gaan. Diegenen die me een beetje kennen weten dat ik mij nog al snel erger aan dat hele groepsgedoe, en gisteren was er natuurlijk geen uitzondering op. Mensen die naar het toilet moesten, anderen die iets wilden eten, zagers die al moe waren voor dat we goed en wel waren aangekomen, en de rare types waar ik mij maar niet mee heb ingelaten om saaie en vervelende conversaties te vermijden.

Anyway, na aankomst begaven we ons dan gezamelijk, net alsof we een gezellig schoolreisje aan het maken waren, naar de lokatie waar het festival zou langskomen. Spijg genoeg stonden we aan de verkeerde kant van de straat, waardoor we meer auto’s dan festivalgangers hebben zien passeren. Ik was onder de indruk van de traditionele klederdracht en zo, terwijl anderen dan weer betere festivals hadden meegemaakt. Het was trouwens ook een gigantische stoet, die voor een paar uur doorging.

Iets wat ik grappig vond was de gigantische massa mensen die een kijkje kwam nemen. In Belgie is dit moeilijk voor te stellen, maar het was opmerkelijk rustig, de Japanners weten hoe dat ze zich moeten gedragen! Als er bij ons zoveel volk bijeen zou komen zou het veeeeeel chaotischer zijn.

Na een bezoekje aan een Starbucks, waar ik eindelijk eens en fatsoenlijk sterke koffie (caramel frappucino met 3 extra shotjes espresso) heb kunnen drinken, begaven we ons naar het Heian schrijn, wat het uiteindelijke doel van het festival was. Dit was een impressionant schrijn, maar omwille van de festivalactiviteiten mochten we niet binnen rondkijken wat wel een tegenvaller was. We zijn dan maar enkele van de vele souvenirshopkes gaan bezoeken, waar ik me weer geld heb laten aftroggelen. Ik heb er een Japanse lekkernij gegeten, たこ焼, takoyaki (je ziet het, ik denk ook aan de fijnproevers onder ons). Dit zijn gebakken balletjes met stukjes inktvis en tempuradeeg, op smaak gebracht met mayonaise en okonomiyakisaus. Heel lekker, maar na 4 balletjes had ik er genoeg van.

Vervolgens zijn we, een dikke 1000 yen armer, doorgegaan naar Yasaga Jinja, jawel, dezelfde tempel als bij mijn eerste bezoek. Nu stonden er nog wat eetkraampjes, en heb ik nog een typisch Japans gerecht gezien, dat ik niet heb geproefd omwille van de takoyaki die ik even daarvoor had gegeten, 焼付けの子, yakitsuke no ko (of zoiets, kanji lezen is niet mijn sterkste kant), gebakken bamboe met sojasaus.

Hierna hebben we ons eindelijk van de groep afgescheurd om eens wat in de winkeltjes rond te neuzen. We kwamen terecht in de Hankyu department store, een gigantische kledingwinkel. Er was enorm veel keus, en ik zou mij er gerust een uur kunnen amuseren, maar ik heb mij kunnen bedwingen en heb alleen maar een armbandje gekocht, terwijl bepaalde personen het toch niet konden laten om de winkel wat armer te verlaten xD.