In the City

Ueno was voor mij een van de leukere delen van Tokyo om in rond te slenteren. Na WO II was de stationsbuurt de zwarte markt voor Amerikaanse producten, en dit verleden heeft zijn stempel gedrukt op de wijk.. Veel kleine straatjes met zelfs naar Japanse normen ontzettend drukke winkels die vanalles en nog wat verkochten, voornamelijk kleding en etenswaren, kleine eetkraampjes op straat met takoyaki, okonomiyaki en andere lekkernijen. Het voelde met momenten allemaal een beetje marginaal aan, maar ik heb mij toch wel even geamuseerd met rond te snuffelen in diverse prullenwinkels, wat mij enkele leuke dingen heeft opgeleverd waar ik nog heb kunnen afdingen ook!

Ueno Park is vooral beroemd voor zijn kersenbloesems, en in de volle bloeiperiode is het hier echt veel te druk, maar aangezien ik begin Maart ben geweest was het nog redelijk rustig, alhoewel hier en daar al een kerselaar in bloei stond. Het park is ook bekend voor zijn best wel grote dierentuin, die vooral reclame maakt met een zeldzame pandabeer. Aangezien er hier nog maar een duizendtal van overblijven, kon ik het niet maken om deze niet te gaan bekijken, ook al was het er eentje in gevangenschap, ik denk niet dat veel mensen kunnen zeggen dat ze al eens een echte pandabeer hebben gezien xD.

In Ginza bevindt zich het drukste kruispunt ter wereld, alhoewel dat in mijn ogen eigenlijk nog meeviel, en om zijn peperdure boetieks en restaurants, die tot de duurste in Japan behoren. De wijk Tsukiji er vlak naast is dan weer DE plaats in Tokyo om sushi te gaan eten, Hier vind namelijk iedere morgen tussen 5 en 7 de visveiling plaats (veel te vroeg voor mij om naar te gaan kijken, ik slaap liever dan al voor het licht wordt tussen de vis te zitten). Ik heb er van geprofiteerd om hier eens sushi te eten, en ik moet zeggen dat, alhoewel ik geen expert ben, het toch wel de beste sushi is die dat ik tot nu toe in Japan heb gegeten. Blijkbaar was de sushi-bar die ik had uitgekozen ook nog redelijk populair, aangezien er toen ik buitenkwam een dertigtal mensen stonden aan te schuiven voor een zaakje waar er amper tien binnen konden.

Yasukuni zal bij sommigen een belletje doen rinkelen, dit controversiele schrijn is namelijk een van de oorzaken van minder gunstige relaties tussen Japan en zijn Oost-Aziatische buurlanden. Het is nu eenmaal zo dat hier naast oorlogsslachtoffers ook een aantal door een international tribunaal veroordeelde oorlogscriminelen worden vereerd, en als een premier (Koizumi) hier bezoekjes aan brengt kan dit dan wel eens voor wat opschudding zorgen. Het schrijn zelf is niets speciaals, ik heb er al mooiere gezien tijdens mijn verblijf hier, maar voor een Japanoloog is vooral het museum de moeite waard, aangezien hier een revisionistische visie op de Japanse geschiedenis wordt gehanteerd.

Zo worden de kamikaze bijvoorbeeld vereerd als helden, terwijl men terloops vergeet dat ze dit heldendom verworven door zich te pletter storten op een vliegdekschip. De inval van Nanking (de toenmalige Chinese hoofdstad) wordt in twee regeltjes vermeld, zonder ook maar een verwijzing naar de daaropvolgende slachtpartij, waarbij volgens bepaalde bronnen maar liefst 300.000 doden vielen. Ook wordt er nergens ook maar gealludeerd op het feit dat Japan de oorlog heeft uitgelokt, in plaats hiervan wordt Japan opgevoerd als de grote beschermer, de bevrijder van kolonies in Zuid-Oost Azie. Het is vooral boeiend voor mij aangezien mijn geschiedenisboeken en andere kennis een heel andere, waarschijnlijk meer accurate visie geven op de geschiedenis, terwijl dat Japanners zelf er maar bitter weinig vanaf weten.

Harajuku heeft eigenlijk twee dingen die interessant zijn voor toeristen. Allereerst is er het Meiji-schrijn, opgericht ter ere van keizer Meiji, de eerste keizer na de opening van het land. Het schrijn zelf is een kopie gebouwd nadat het originele was vernietigd in de Tweede Wereldoorlog, en het is best wel indrukwekkend, ook al om het gigantische park dat er omheen ligt. Het was vooral leuk omdat ik hier maar liefst 2 trouwceremonies heb gezien. Opvallend was dat praktisch alle vrouwen in kimono rondliepen, terwijl van de mannen alleen de bruidegom een kimono droeg (etiquette of zo). Een bruidskleed schijnt hier trouwens ettelijke duizenden euro’s te kosten omdat het uit kostbare zijde wordt gemaakt, en de meeste mensen verkiezen dan ook om er eentje te huren, wat ook al genoeg geld kost peins ik.

De andere “attractie” zijn de cosplayers. Cosplayers zijn mensen die zich verkleden als een of andere anime –of game-personage, en zo op straat rondparaderen. Meestal wordt er ontzettend veel werk gestoken in de kostuums, en ik vond het er dan ook allemaal redelijk cool uitzien (alhoewel ik er zelf natuurlijk nooit aan zou willen meedoen). De brug in Harajuku is een echte verzamelspot, wat best wel grappig is om te zien. Naast de cosplayers liep er nog wat raar volk rond, maar ik vond het pas echt hilarisch dat gewone voorbijlopende Japanners dit allemaal heel normaal schenen te vinden.

Zaterdagmiddag was ik door Yasu, een vriend van Hana uitgenodigd om eens naar een Japanse volleybalmatch te gaan kijken. Hij moest deelnemen in een van de matchen, en ondertussen kon ik wat zitten kwetteren met Saichiko, zijn vriendin(die onnoemelijk veel kan praten overigens). De matchen zelf waren allebei spannende vijfsetters, waardoor dat het leuk was om eens mee te maken. Het was ook grappig dat de supportersclub van Tsukuba verbazend georganiseerd te werk ging, met een repetitie van de aanmoedigingen en dergelijke. Natuurlijk waren de Japkes weer heel braaf en volgde iedereen mooi de regels.

’s Avonds zijn we dan nog iets gaan eten in een of andere Izakaya (een restaurant waar dat je allemaal kleine gerechtjes bestelt, veel alcohol drinkt en over van alles en nog wat praat, een van de leukere restauranttypes in Japan), waar ook een vijftal glaasjes bier aan te pas kwamen!