een uitstapje

Na een redelijk slechte nachtrust, onder andere door de niet zo goede matras, heb ik mij eens aan een Japans ontbijt gewaagd. Aangezien ik normaal gezien nooit ontbijt, was dit toch wel wennen voor mij. Je krijgt een plateau voor je neus met een vijftal kommetjes, met oa. Miso soep, een stukje vis, wat gebakken ei, rijst uiteraard, en een aantal dingen waarvan ik de naam al ben vergeten. Natuurlijk was dit veel te veel voor mij, en ook voor vele andere studenten, en ik denk dat ik het ontbijt in het vervolg aan mij voorbij laat gaan, ook al omdat ik meer dan de helft had overgelaten.

Anyway, ‘s middags ben ik naar Nihonbashi geweest. Nadat ik de weg had gevraagd in een kouban, een kleine politiekantoorje, dat je overal vindt, gingen we eerst met de bus tot aan het station, en daarna verder met de trein. Het systeem hiervoor is heel slim en gemakkelijk btw, veel beter dan dat bij ons. Je koopt gewoon een kaartje aan de automaat voor een bepaald aantal yen, niet voor een specifieke bestemming of zo, waarna je overal kunt gaan waar dat je wilt, zolang dat je maar niet uit de stations gaat. Als je dan uiteindelijk ergens uit wilt, moet je gewoon even kijken of je moet bijbetalen aan een automaat (je moet nergens aan een loket aanschuiven of zo), waarna je gewoon kunt vertrekken. Echt een heel goed systeem, en ik vrees dat ik mij binnen een jaar weer zal ergeren in Belgie. Het busvervoer is ook efficienter georganiseerd, zo zijn er bijvoorbeeld gratis bussen naar openbare diensten zoals het gemeentehuis of de politie, en de rest van het netwerk is ook stukken duidelijker opgebouwd dan bij ons.

Als je in Nihonbashi de straat op komt, zit je meteen in de drukte. Heel veel volk, overal neon reclame, keiharde muziek, en verkopers die dmv een megafoon boven al dit lawaai proberen uit te komen. Het is leuk om te zien, maar als je er de hele dag doorloopt ben je er wel snel moe aan. We hebben eerst wat rondgewandeld tussen de verschillende winkelzaken, voornamelijk Pachinko-hallen (een soort van gokspelletje, waar precies half Japan aan verslaafd is) en kleine restaurants. We waren eerst maar eens iets gaan eten, en we hadden gekozen voor de specialiteit van Osaka, okonomiyaki! Het is overheerlijk, en zeker aan te raden aan iedereen die ooit in de buurt van Osaka komt.

Anyway, na het eten gingen we naar het eigenlijke doel van de uitstap, Bic Camera, een gigantische electronica zaak waar ik een laptop wilde kopen. Net zoals buiten op de straat was het hier ook ontzettend druk, veel lawaai, en redeijk chaotish. Hier zou ik mij gerust een paar uur content kunnen doen met alles te bekijken, maar dat moest maar voor een andere keer zijn, eerst een laptop. Er was enorm veel keus, en aangezien ik de helft van de uitleg die de bediendes gaven niet echt begreep, koos ik uiteindelijk voor een van de notebook in aanbieding, een Toshiba Dynabook. Toen ik ging betalen, bood een vriendelijke Japanner mij zijn puntenkaar van Bic Camera aan, waardoor ik 10 procent korting kreeg, en hij een hoop punten ontving, mooi meegenomen voor ons allebei dus!

Nadat we terug naar Gaidai kwamen heb ik mijn dynabook maar eens geprobeerd, wat in het begin wennen was met al het Japans, maar omdat het uiteindelijk op hetzelfde neerkomt als bij ons, ging het allemaal vrij vlot.

Het enige probleem is internet, je zou verwachten dat een land waar high tech snufjes dagelijkse kost zijn, toch in staat zou zijn om een degelijke verbinding aan te leggen op een universitaire campus. NIET DUS. Op mijn kot heb ik totaal geen internet, dus moet ik naar de bib komen. Hier moet ik ook op een specifiek punt gaan zitten om een zwak signaal te krijgen, 2 meter verder vindt de prul al niks meer. Caroline en ik zijn ons eens gaan bevragen voor een verbinding, maar de enige die ze hier aanbieden is verschrikkelijk traag, nog trager dan dial up bij ons, en zou skype ed onmogelijk maken. Een meisje op haar kot heeft internet, maar die betaalt er meer dan 100 euro per maand voor, wat ik er niet voor over heb.