Leaving the City

Zoals de meesten onder jullie ongetwijfeld al via het roddelnetwerk in mijn familie vernomen hebben (niet slecht bedoeld), kan ik iedereen verheugen op mijn fysieke (ik garandeer geen geestelijke) aanwezigheid in Belgie tijdens de kerstvakantie (meer bepaald van 21 december tot 7 januari). Zoals de slimmeren onder jullie hopelijk al doorhebben zal dit betekenen dat ik mijn blog even niet zal updaten, tenzij jullie mij zo interessant vinden (wat overigens niet uit het aantal commentaren af te leiden is, just kidding) dat jullie ook de verhalen over mijn oh zo spannende avonturen in ons eigen landje willen volgen.

Aangezien lange termijn planning (meer specifiek verder dan 2 dagen) niet een van mijn sterkere kanten is, heb ik nog niet zo gek veel te doen in mijn vakantie, dus als er mensen zijn die mij toch nog wel eens willen terugzien (yeah right xD), stuur gerust een mail, of bel mij gewoon als ik in Belgie ben (gsm werkt waarschijnlijk nog, als ik mij de pincode kan herinneren). Ik zal ook contact zoeken, maar ik zal toch wel een hoop volk vergeten! Diegenen die ik niet meer zie of hoor voor Kerstmis, wil ik, natuurlijk uit de grond van mijn hart, alvast gelukkige feestdagen wensen!

The end of the world as we know it...

...since I finally put up the pics of my room!

Ｈet is al enkele maanden geleden dat ik de map voor deze foto’s online heb gezet,en sindsdien hebben veel te veel mensen gezaagd om er ook effectief eens wat prentjes in te zetten. Aangezien ik dit niet nog eens wil horen als ik thuis ben zet ik ze toch maar nu even online, met natuurlijk de nodige uitleg bij.

Zoals bij de meeste Japanse gezinnen die in een appartement wonen, is er geen droogmachine beschikbaar, en moeten er dus andere manieren worden gevonden om de was te drogen. Door de kou is het buiten ophangen niet echt praktisch, en dus was ik genoodzaakt om een draad in mijn kamer te hangen (een hele klus overigens, probeer maar eens een nagel in beton te krijgen zonder fatsoenlijke hamer). Anyway, het is niet meteen de ideale oplossing, aangezien iedereen die naar mijn kamer komt langs mijn natte was moet. Eerst had ik de draad boven mijn bed gehangen, maar zoals de meesten zich wel kunnen inbeelden kan het een ongename verrassing zijn als de prulspijkers het begeven in het midden van de nacht!

Aangezien mijn kamer vreselijk klein is, was er ook geen plaats voor een kleerkast. Van de dorm office kregen we een gore metalen doos om onze kleren in te doen, wat mij toch wel een beetje te ver ging omdat ik praktisch met mijn vinger door de roest kon duwen. Gelukkig had ik een plank boven mijn deur, en die gebruik ik dan maar om mijn kleren en zo op te leggen. Daarnaast ligt ze ook al vol met lege dozen ed die ik in de loop van mijn verblijf heb verzameld.

Mijn bed, de bron van veel ergernis, vooral door de slechte matras. Zoals de meesten weten is deze de bron van heel wat lijden voor mij, en zelfs met een extra matrasbeschermer kan er weinig worden gedaan aan de keiharde veren die mij van aardig wat slaap hebben beroofd. Toen ik hier aankwam stond het bed op torentjes van bakstenen, geen idee waarom, daarom heb ik die dingen er maar snel onderuitgekieperd.

De heater en mini-koelkast maken mijn leven heel wat aangenamer. Allereerst moet ik nooit in de gore gemeenschappelijke koelkast zijn, die altijd vol redelijk verlopen voedsel zit. Ten tweede is er geen verwarming op mijn kamer. We hebben een kleine heater gekregen van de dorm supervisor, maar dat ding stelde echt niks voor Aangezien de gang hier vol ligt met rotzooi achtergelaten door ex-studenten ben ik zo praktisch geweest om er heel snel de enige werkende heater uit te zoeken (jaja, heel egoistisch, maar niets nieuws). Zonder dit ding zou het echt niet te doen zijn in mijn kamer, en in combinatie met mijn elektrische deken (het beste ding wat ik hier in Japan heb gekocht, ik wil gewoon niet meer uit mijn bed komen ‘s morgens) is het hier aangenaam warm, alhoewel ik verwacht dat het nog wat kouder zal worden in hartje winter.

Zoals je kan zien aan de verjaardagskaarten is dit een heel recente foto. Mijn bureau is ok, het is alleen redelijk laag en duidelijk gemaakt op maat van de gemiddelde Jap. De lamp is minder leuk, aangezien ik ze niet kan verplaatsen. Voor de rest is er het koffieapparaat (met Starbucks koffie thanks to Caroline en Sarah), mijn shiny new toshiba laptop, en nog wat prullaria.

Dit rekje heb ik hier bijgekocht, omdat ik verbazend veel rommel heb verzameld tijdens mijn verblijf hier. De meeste plaats is niet bestemd voor mijn schoolspullen (die kreeg ik gemakkelijk op een kleinere schuif), maar dankzij de talloze giften uit Belgie was ik genoodzaakt om de stockage van mijn chocolade ed toch wel prioriteit te geven, de schoendoos en alles wat daarlangs ligt dus. Jullie kunnen ook opmerken dat Jappaners met al hun high tech rotzooi nog steeds niet precies door hebben hoe ze een fatsoenlijke vloer moeten leggen.

Dit is de keuken op een van de betere dagen. Het grootste nadeel van samenleven met Jappen is dat ze het niet zo nauw nemen met afwassen, schoonmaken en proper koken. Als ik moet koken ben ik eerst even bezig met de plaats een beetje hygienisch te maken, dus daar zie ik altijd lichtjes tegenop. De Japanners leggen hun spullen om het even waar neer (maar o wee als je ook maar iets van Yasuhara aanraakt), en bepaalde zaken zoals de microgolf wil ik absoluut niet gebruiken vanwege de bacterie-culturen die zich daarin hebben ontwikkeld. Amateur-microbiologen onder jullie zouden zich hier naar hartelust mee kunnen amuseren, en zouden ongetwijfeld boeiende medische ontdekkingen doen(a cure for the common cold, or even cancer perhaps!), maar ik blijf echt uit de buurt als het even kan. (also, major props als iemand de quote doorheeft!)

De rest van de gang is al niet veel beter, er wordt af en toe gepoetst, maar van opruimen is er gewoon geen sprake. De helft is geblokkeerd door de spullen van ex-studenten, en de rest staat vol lege dozen, aangezien de poetsvrouwen niet de intentie hebben om ook maar iets van ons afval op te ruimen (wat op de andere vloeren nochtans wel wordt gedaan), en omdat we zelf ook geen idee hebben waar alles naartoe moet.

Dit is dan weer iets typisch, de schoenen worden uitgedaan, en de Japanners doen zich de slippers aan. Ik heb mij niet de moeite gedaan om slippers te kopen, en loop gewoon op mijn kousen rond. Leuk om je kamer proper te houden, maar de Jappen zijn hier zo in getraind dat ze om even iets in hun kamer te gaan nemen hun schoenen uitdoen, wat in mijn ogen lichtjes overdreven is. Deze gewoonte heeft ook als gevolg dat Japanners zich meestal niet de moeite doen om hun schoenen fatsoenlijk aan te trekken, waardoor dat ze altijd, maar dan ook altijd sloffen, wat zeer enerverend is om te horen (alhoewel het grappig kan zijn om de vrouwen dit op naaldhakken te zien doen).

Another Year

Allereerst moet ik iedereen bedanken die mij via mail, post, msn ed heeft gefeliciteerd. Ik zou iedereen persoonlijk bedanken, maar met 21 jaar laat mijn geheugen het al lichtjes afweten.

Anyway, wat heb ik allemaal uitgestoken op mijn verjaardag?

‘s Morgens had ik natuurlijk les zoals gewoonlijk, en daarna heeft Sarah mij meegesleurd naar Senri Chuo voor Starbucks en Purikura (Don’t ask). De avond was veel interessanter. Normaal hebben we tussen vier en zes het vak Current Topics in Japan, maar de prof, Watanabe, lijkt het allemaal niet zo serieus te nemen. Dit was onze laatste les voor de break, en ergens in het begin had hij gezegd dat hij eens iets met de groep wilde gaan drinken. Aangezien Caroline en ik de neiging hebben om op te scheppen over Belgisch bier (niet dat ik zo’n grote kenner ben), hebben we hem blijkbaar op het idee gebracht om naar een Belgische bar in Shinsaibashi (in het centrum van Osaka) te gaan.

Zo gezegd, zo gedaan, en eergister avond gingen we allemaal (zeven personen) gezellig met de trein richting Shinsaibashi. Aangezien niemand van ons er al eerder was geweest waren we toch wel redelijk nieuwsgierig naar het aanbod. Gelukkig stelde dit niet teleur, ze hadden praktisch alles van speciale bieren, velen waarvan ik nog nooit had gehoord ook. Het enige nadeel was dat het allemaal redelijk prijzig was (meer hierover later). We hebben het rustig gehouden, en vanalles en nog wat geprobeerd,waaronder een persoonlijke favoriet van mij, Triple Karmeliet. Caroline en ik hadden het voornemen om de Japanse zwakte tegen alcohol uit te buiten en de leraar zat te voeren, maar spijtig genoeg hadden we een Japanner gevonden die een stevige weerstand had. Hij dronk door aan een stevig tempo, zeker in het begin met zijn Duvel, en hij leek tenminste nog nuchter op het einde van de avond.

Belgisch bier op zich was al goed genoeg, maar er was meer, Belgisch eten! Dit is echt een van de dingen die ik ontzettend mis, dus er kon niks beters worden geserveerd. Allereerst, Belgische frieten! We hebben hier al frieten bij McDonalds of Mos gegeten, maar dat is niet hetzelfde. Dit waren echt knapperige, dikke frieten, met fatsoenlijke mayonaise, iets waar ik van tijd tot tijd behoefte aan heb. De tweede gang was nog beter, Mosselen! Weer heel professioneel klaargemaakt, overigens groter dan die in Belgie dit jaar. Het beste moest nog komen, STOOFVLEES. Degenen die Michael volgen weten ondertussen dat dit iedere Belg dit mist, en het stoofvlees dat we nu kregen voorgeschoteld was het lekkerste wat ik ooit had gehad (waarschijnlijk omdat ik het uit Belgie al niet meer goed kan herinneren na een paar maanden, maar kom). Heerlijk mals, lekkere saus en witloof! Alhoewel de gerechten hierna, charroux, iets met broccoli en een of ander rijstgerecht ook nog heel goed smaakten, kon er echt niks op tegen het stoofvlees.

Op het einde van de avond begonnen we ons serieus zorgen te maken over wie dat allemaal ging betalen, aangezien de meeste bieren meer dan 1000 yen kostten (minstens 7 euro), en het eten ook niet echt goedkoop was. Toen we uiteindelijk vertrokken kwamen we tot de zeer aangename conclusie dat Watanabe zo gul was geweest om het allemaal te betalen. Hier waren we hem natuurlijk zeer dankbaar over toen we er achter kwamen dat de totale rekening rond de 50.000 yen bedroeg (do the math).

Dit was niet de laatste verjaardagsverrassing. Vrijdagavond had ik met Sarah en Caroline afgesproken om pizza te bestellen en een dvd te bekijken (hier is niet veel beters te doen). Ik was zoals gewoonlijk de laatste om te arriveren, en nietsvermoedend liep ik naar Sarah haar kamer, om te ontdekken dat de twee meisjes zo attent waren geweest om mij een verjaardagsdiner te bereiden! Ze waren dit blijkbaar al een week aan het plannen, en ze hadden allerlei lekkere dingen gehaald in de Carrefour. Het menu: Tomaat mozarella, knoflookbrood, tomaat met basilicum, Italiaanse ham, zelgemaakte tortilla en pasta met champignons, geitenkaas en courgette. Ik kreeg er echt heimwee van, zo lekker was alles. Zoals het zich hoort is er getoost met een lekker glaasje champagne, wat al even geleden was.

Het was blijkbaar nog niet voorbij, want er waren ook nog cadeautjes, onder andere sokken (don’t ask), starbucks christmas blend coffee, een beker die er waarschijnlijk toe zal leiden dat ik niks anders meer zal drinken dan koffie, en Belgisch bier! Op het einde was er dan ook nog een verjaardagscake, waar ik jammer genoeg niets van heb kunnen eten dankzij het heerlijke menu van daarvoor, en Baileys milkshake (echt lekker).

Ik moet Sarah en Caroline hier echt wel duizend keer voor bedanken, omdat ik dankzij hen de beste verjaardag heb meegemaakt die ik mij in Japan kan voorstellen! Ondanks mijn met momenten minder goed humeur hebben ze toch al die moeite gedaan voor mij, waarvoor ik hen ontzettend dankbaar ben.

Unlike Me

Een verblijf in Japan houdt uiteraard contacten met Japanners in, en aangezien mijn hikikomori-houding* nog niet echt op punt staat, heb ik uit deze contacten enkele dingen bijgeleerd over mijn medemens.

Dat Aziaten om een of andere genetische reden geen alcohol kunnen verdragen is algemeen bekend, maar hun gebrek aan weerstand reikt verder dan dat. Als ik in Belgie Japanners ontmoette merkte ik al dat de meesten onder hen een strikt dieet volgden wat eigen is aan de traditionele Japanse keuken, namelijk veel vis, rijst en mager voedsel in het algemeen. Degenen die in contact komen met onze westerse eetcultuur hebben dan ook vaak moeite met ons relatief vet voedsel, wat wel eens tot misselijkheid kan leiden.

Omgekeerd is dit niet waar; de meesten onder ons groeien op met zo nu en dan eens een goede vettige friet (kwestie van de Belgische tradities in ere te houden), en als we dan opeens moeten overschakelen op mager voedsel levert dit geen problemen op. Het moet ook gezegd worden dat Japanse jongeren hier, dankzij (of te wijten aan) de talrijke fastfood ketens, totaal geen last van hebben, en als het op eten aankomt evenveel kunnen verdragen als ons (alcohol is natuurlijk een ander verhaal).

Ik denk dat de meesten onder jullie van de witte mondmaskertjes hebben gehoord, die niet alleen in ziekenhuizen worden gedragen, maar ook door gewone mensen om de verspeiding van ziektes te voorkomen. Voordat ik naar Japan kwam dacht ik dat vooral oudere mensen deze dingen droegen, maar ik zie ze ook hier op gaidai onder de studenten opduiken.

Persoonlijk vind ik het hele gedoe redelijk idioot. Mensen worden nog steeds ziek, maskertjes of niet, en zelfs als diegenen met een masker minder kans hebben, is het heus niet zo erg om eens een verkoudheid te hebben. Ik moet hier wel de opmerking maken dat Japanners er een drama van kunnen maken als ze een paar keer moeten niezen, en een verkoudheid hier echt al als zwaar ziek wordt beschouwd door sommigen. Maar dan nog denk ik dat het effect van een maskertje verwaarloosbaar is, zeker omdat er vergeleken met Belgie niet minder zieke mensen rondlopen.

De Japanse beleefdheid is legendarisch (kom aan, 4 verschillende werkwoordsvormen om hetzelfde uit te drukken, enkel verschillend naargelang de positie van de gesprekspartner?), en ik ben geen grote voorstander van dit gebruik, ook al omdat ik altijd alles door elkaar haal. Gelukkig merk ik ook op dat veel Japanners, niet alleen jongeren maar ook docenten deze mening delen, en het dus zo’n ramp vinden om het allemaal wat minder formeel te houden. Veel jongeren doen dikwijls niet de moeite om keigo (echt formeel taalgebruik) onder de knie te krijgen, wat door sommigen als een niet zo geweldige evolutie wordt beschouwd.

Tijdens een discussie is iedere Japanner, ongeacht leeftijd, positie of relatie met de gesprekspartner onuitstaanbaar beleefd. Diegenen die mij een beetje kennen weten dat ik niet vies ben van een kleine ruzie zo nu en dan, en de Japanse beleefdheid kan dan ook enorm frustrerend zijn. Zelfs als ik met de meest foute argumenten die ik kan bedenken op de proppen kom, zullen ze zich nog in alle bochten wringen om mij toch maar op een of andere manier gelijk te geven, wat, toegegeven, grappig is om te zien, en leuk om uit te lokken, maar na een tijdje serieus op de zenuwen kan werken. Ik ben er tot nu toe nog niet in geslaagd om een discussie te hebben waar de partijen er echt verschillende standpunten op nahouden, zelfs niet met enkele van de meer verwesterde Japanners die ik heb ontmoet.

*Een Hikikomori is een typisch Japans verschijnsel. Het gaat hier om een jonge man, vrijgezel die vaak nog bij zijn ouders woont, die zich helemaal terugtrekt in zijn eigen kamer, alle contact met anderen schuwt en de rest van de wereld via zijn computer volgt. Het idiote is dat zijn ouders niet proberen om dit op te lossen, maar dit gedrag eerder ondersteunen door in zijn levensonderhoud te voorzien, en zijn kluizenaarsleven zo aangenaam mogelijk te maken.

In every crowd

Afgelopen weekend werd er op Gaidai het jaarlijkse universiteitsfestival georganiseerd. Dit houdt in dat er allerlei rotzooi wordt verkocht, en dat de verschillende clubs, waar ik nog steeds bitter weinig van af weet, het beste van zichzelf proberen te geven. Het Gadai-festival schijnt niet zo geweldig te zijn, afgezien van dronken japanners die plots de behoefte krijgen om naakt rond te lopen (a very disturbing thought), maar aangezien we vier dagen niks te doen hadden moesten we het maar eens gaan bekijken. Spijtig genoeg kon ik door bepaalde omstandigheden niet echt optimaal genieten, dus mijn verslag zal ook niet zo goed geschreven zijn als mijn vorige posts.

Vrijdag had ik niet veel goesting om alles eens te gaan bezichtigen, en zodoende ben ik zaterdag het eten van de kraampjes eens gaan uitproberen, en eens gaan kijken naar de presentaties van de verschillende clubs. Sommigen waren leuk, zoals de poging om een jazz café te creeren, spijtig genoeg zonder alcohol en zelfs naar Japanse normen slechte koffie. Buiten waren er ook optredens van oa buikdanseressen, wat me niet zo aangenaam leek om te doen aangezien het bitter koud was, maar natuurlijk was het leuk om naar te kijken!

Voor de rest is het altijd weer grappig om te zien hoe Japanners zich schor schreeuwen, niet alleen om hun waren te verkopen, maar ook om om het even wie te bedanken voor vanalles en nog wat. Ik zou persoonlijk liever niet de hele dag staan schreeuwen om pizza of yakisoba te verkopen, maar Japanners zetten zich nu eenmaal heel fanatiek in voor hun club, en dus is het niet meer dan normaal dat ze er en hese stem voor over hebben.

Een aantal weken geleden werd ik door een Japanse vriend aangesproken om ook op een of andere manier deel te nemen aan het festival, namelijk door Belgie voor te stellen aan Japanners. Aangezien ik me op dat moment dood aan het vervelen was, en omdat Caroline ook wel wilde helpen, hebben we hiermee ingestemd (jaja, Peter die zich ergens vrijwillig voor inzet, hoe is het mogelijk). Tot mijn schaamte (not really) konden we zelf niet echt bedenken wat er in Belgie zoal interessant genoeg was om voor te stellen, maar Caroline was op een van haar uitstapkes op het briljante idee gekomen om eens het Vlaamse Huis in Osaka binnen te lopen en daar een hoop informatie te stelen.

Dit gezegd zijnde gingen we aan het werk op een groot blad, en omdat we allebei met momenten van een stukje chocolade kunnen genieten, hebben we het meeste aandacht besteed aan de topkwaliteit van deze Belgische lekkernij. Daarnaast hebben we nog een klein stukje geschreven over de verschillende Gewesten, en de rest van het blad hebben we opgevuld met informatie en foto`s uit de folders van het Vlaamse Huis.

Het resultaat mocht er zeker wezen, in vergelijking met sommige van de andere presentaties, al zeg ik het zelf (jaja, de arrogantie komt weer naar boven), maar in een eerlijke bui moet ik toegeven dat dit helemaal aan Caroline te danken is, aangezien ik mij voornamelijk heb beziggehouden met het lezen van bepaalde Belgische tijdschrijften (kwestie van op de hoogte te blijven van de oh zo belangrijke actualiteit xD). Als ik het ding alleen had moeten maken was het waarschijnlijk rampzalig afgelopen.

Anyway, toen we zondagmiddag aankwamen in het lokaal, werd er ons doodleuk verteld dat we een presentatie mochten houden, wat niet direct onze bedoeling was! Na de zoveelste 自己紹介 (jezelf voorstellen), hebben we onze presentatie beperkt tot een korte uitleg over chocolade en Belgisch bier, en een poging om Japanners een beetje Nederlands te leren (wat overigens hilarisch klonk). Nadat we ze ook nog chocolade hadden laten proeven was het voor ons genoeg geweest, en hebben we gewoon nog wat algemene vraagjes over ons landje beantwoord.

`s Avonds was ik door Caroline uitgenodigd op een feestje georganiseerd door enkele clubs, en het is sowieso grappig om zatte mensen te zien dansen, maar als het dan ook nog eens Japanners zijn word het helemaal hilarisch. Later heb ik ook nog even wat gebabbeld met Maiko, een meisje van de Jazz club met, voor een Japanse, een verbazend Westerse smaak in muziek, wat voor een muzikale snob zoals ik (volgens bepaalde personen toch) wel leuk is om over te praten.

PS: Ik moet eerlijk toegeven dat ik verbazend langdradig kan zijn over een relatief saaie gebeurtenis xD.

Raining Pleasure

Als ik heel eerlijk moet zijn herinner ik me niet zo gek veel meer over de afgelopen weken, waarschijnlijk omdat er niks noemenswaardig meer is gebeurd. De meeste tijd werd gespendeerd aan studeren, rondhangen en wat dvds kijken met een paar vrienden.

Een van de activiteiten die wel het vermelden waard is, is de trip naar Minoh Park een week geleden, ook al omdat ik me hier effectief nog wat van herinner. De meeste mensen zullen hier lichtjes verbaasd over zijn, aangezien ik niet echt de natuurmens ben. Maar omdat ik altijd open sta voor nieuwe dingen (yeah right xD) moest ik natuurlijk ook eens de zogenaamde 紅葉 (kouyou) gaan bekijken, het verkleuren van de bladeren, wat hier echt de moeite waard schijnt te zijn.

Dit gezegd zijn begaven we ons op een spijtig genoeg regenachtige zondag naar 箕面公園(Minoh Kouen) om daar maar eens te gaan zien wat er allemaal zo speciaal aan was. We hadden met Michael, een andere student van Leuven die aan de Kansai universiteit studeert afgesproken in Kitasenri, waarna we ons begaven naar Minoh. Ik wist niks over de kouyou, dus ik was best wel nieuwsgierig, en zoals uit de foto`s is af te leiden was het een aangename verassing! Ondanks het minder goede weer was het leuk om eens gezien te hebben, en het is zeker een aanrader aan iedereen die ooit de kans krijgt om in de herfst Japan te bezoeken.

Een van de trekpleisters van Minoh Kouen is de waterval, en als goede natuurmensen moesten we die dan ook maar eens gaan bekijken. Tijdens onze wandeling in het park kwamen we langs een klein zijpaadje dat door het bos uiteindelijk ook naar de waterval zou leiden. Avontuurlijk ingesteld als we zijn, moesten we ons natuurlijk aan deze beklimming wagen, maar ondanks de scoutervaring van Michael raakten we een beetje verdwaald, en hebben we zo maar wat rondgewandeld.

Op een gegeven moment kwamen we uit bij een golfterrein, en alhoewel ik er niet veel van ken zou ik het er waarschijnlijk beter vanaf brengen dan de Japanners, die echt wel moeite hadden om het balletje te raken. Toen Caroline een balletje dat buiten het terrein was terechtgekomen opraapte en terugwierp waren ze helemaal in de war, wat gepaard ging met een typisch Japanse “heeeeeeee!!”, een van de idotere uitspraken die het Japans rijk is.

Nadat we een tijdje langs het golfterrein hadden gewandeld kwamen we terecht op een verlaten kampplaats, wat een verrassing was, aangezien de meeste Japanners in mijn ogen niet echt het kampeerderstype zijn. Nadat we onze weg probeerde te zoeken op een zelfs naar Japanse normen vreselijk onoverzichtelijk plan, wandelden we maar verder langs de grote weg, tot dat we eindelijk weer in de bewoonde wereld terechtkwamen. Groot was onze verbazing toen bleek dat we in Ikeda waren beland, de stad naast Minoh! We waren dus lichtjes afgeweken van de oorspronkelijke route, en aangezien niemand veel goesting had om in het donker naar de waterval te gaan, zijn we dan maar ergens okonomiyaki (zie een van mijn vorige posts) gaan eten, wat zoals gewoonlijk overheerlijk was.

Al bij al hebben we ons goed geamuseerd, en hebben we wat aan onze (in mijn geval toch) oh zo geweldige conditie gewerkt (wie had ooit gedacht dat Peter Kupers kon genieten van een fysieke inspanning). Het is voor herhaling vatbaar, zeker omdat we toch wel eens de waterval willen zien, en omdat we ook de apen in het park willen tegenkomen.

Alhoewel ik kan genieten van de Japanse keuken, is de behoefte voor Westers eten soms te groot, en gelukkig zijn we er achter gekomen dat de Carrefour in Minoh een uitgebreide selectie van Westers voedsel aanbiedt. Natuurlijk moesten we dit eens gaan bekijken, al was het alleen maar omdat er Belgische chocolade werd verkocht. Ik heb er belachelijk veel geld uitgegeven (pesto! Balsamico azijn! Zongedroogde tomaten!), maar voor een keer kan ik het op een of andere manier verantwoorden. Daarnaast was het ook de kans om eens te bedenken wat ik precies met mijn verjaardag wil doen (niet zo subtiele hint: 7 december). Zeker voor herhaling vatbaar (als ik er het geld voor heb).

Staring at the Sun

Na een relatief lange periode zonder echte update, zal ik snel de belangrijkste gebeurtenissen van de afgelopen weken samenvatten. Vandaag, deel 1!

De eerste twee dagen van november hebben we een 見学旅行 gedaan, een studietrip georganiseerd door Gaidai. De eerste dag hebben we voornamelijk in de bus gezeten, en een paar dingen bezocht. Het eerste was de Kirin beverage factory, iets waar dat we naar uitkeken omdat we hadden gehoord dat dit bezoek meestal behoorlijk dronken eindigde (Kirin is een van de grootste bierproducenten in Japan). Spijtig genoeg was de fabriek die wij bezochten niet verantwoordelijk voor bier, maar voor thee en andere frisdranken. Ik ga er verder geen woorden aan vuil maken, laten we het er maar op houden dat het niet de meest interessante productie was (om niet te negatief over te komen).

Daarna moesten we maar weer eens de bus in, en gingen we naar Amanohashidate, een van de must-see plaatsen in Japan, vanwege het geweldige uitzicht. Een combinatie van avond, mist en regen zorgde er echter voor dat dit niet echt spectaculair was, alhoewel ik me goed kan voorstellen dat het op een zonnige dag redelijk waw is.

We zouden overnachten in een typisch Japans hotel, een zogenaamde Ryoukan. Dit hield niet alleen slapen op futons in (wat overigens stukken beter ligt dan mijn matras op Gaidai), maar ook het gebruik van de onsen. Voor diegenen die zich mijn beschrijving van het Japanse bad uit een van mijn vorige posts nog herinneren, een onsen werkt volgens hetzelfde principe. Het enige verschil is dat deze onsen veel chiquer was dan die op gaidai, veel warmer (na 10 minuten moest ik serieus gaan afkoelen), en dat er ook een bad buiten was, gewoon zalig. Ik ben er twee keer in geweest en je komt er echt helemaal verfrist terug uit. Ik was wel een beetje verbaasd dat Japanners met hun jachtige leven hier toch nog tijd voor kunnen maken.

In een traditioneel hotel hoort natuurlijk ook traditionele kledij, de yukata (een lichtere versie van de kimono). Het zat zelfs zo comfortabel dat ik er tot mijn schaamte (eigenlijk niet, maar ik moet toch een beetje goed overkomen) niet aan kon weerstaan om hem mee te nemen, als souvenir!

Het avondeten kan worden beschreven met twee woorden: veel en lekker. Voor dat we goed en wel zaten stond er al een klein tafeltje voor ons vol met koude gerechten, waaronder heerlijke krab, en gelatine blokjes met inktvis of octopus. Daarna bleven ze maar komen met nog meer eten, oa rijst, udon (een soort noedels), een sint jacobsvrucht, soep en nog een hoop dingen waarvan ik de naam niet eens kende. Het was echt overheerlijk, en echt een aanrader om te proberen voor iedereen die ooit eens in Japan terechtkomt.

Omdat het Russisch gezelschap het briljante idee kreeg om karaoke te gaan zingen hebben we ons maar snel weggemaakt, en op de kamer nog wat gedronken met een paar andere studenten, omdat er voor de rest maar bitter weinig te beleven was.

De tweede dag was interessanter, met een bezoek aan een rice cracker fabriek (vooral leuk omdat we zoveel mochten proeven als we wilden), en aan een of ander kasteelstadje, waarvan ik de naam ben vergeten. Daar hebben we de plaatselijke specialiteit gegeten, soba, boekweitnoedels. Algemene indruk: niet slecht, wat flauw van smaak, en niet iets om iedere week te eten. Ik heb me laten vertellen dat yakisoba (gebakken soba) wel de moeite waard is.

De dag daarop zijn we gaan shoppen in Shinsaibashi, Osaka. Omdat het al even geleden is ben ik hier natuurlijk al de meeste dingen van vergeten, maar de belangrijkste gebeurtenissen waren:

• Belgische Chocolade! Het moest weer lukken dat we hier terechtkwamen. Eigenlijk veel te duur (bijna 2 euro voor een praline), maar welke Belg kan weerstaan aan Godiva-chocolademelk. Dit alleen al maakte de hele trip de moeite waard.
• Ook al is er geen enkele culturele achtergrond, de Japanners moeten natuurlijk Kerstmis vieren! Omdat Japkes nu eenmaal graag grondig te werk gaan, is het uiteraard logisch dat ze al in november beginnen met kertsbomen en versiering te verkopen.
• Tempels zijn overal te vinden, ook op de 15^de verdieping van een winkelcentrum.
• Ik kon er niet aan weerstaan, en heb mij dan ook maar een paar schoenen aangeschaft.
• Mos Burger!

The People-I-Just-Don`t-Like List

De meesten van mijn vrienden weten dat klagen en ik goed samengaan, vooral als het gaat over anderen. Ik kan mijn misantropische aard niet gaan negeren gewoon omdat ik in een ander land zit, en heb ik van tijd tot tijd de behoefte om al mijn frustraties en ergernissen eens neer te pennen. Ik waarschuw jullie op voorhand dat dit niet mijn vriendelijkste kant is, maar aangezien we allemaal volwassen zijn kan ik me niet inbeelden dat ik hier iemand iets nieuws mee vertel! Ik heb de meesten ook gewaarschuwd dat Japan echt niet het beloofde land is, en het zou duidelijk moeten zijn dat ik onvermijdelijk in conflictsituaties terecht kom waardat ik al dan niet eens iets negatief over zou willen schrijven, lezen op eigen risico dus.

Anyway, genoeg gezeverd, Niet zonder enige trots presenteer ik jullie de allereerste people-I-just-don`t-like list!

Paul.
Om Paul te beschrijven heb ik aan een woord genoeg: Amerikaan. Deze kerel beantwoordt aan alle cliches die ik kan bedenken over de gemiddelde Amerikaan, ik lag echt plat van het lachen toen hij het geweldige idee had om een cowboy hoed te beginnen dragen (natuurlijk door iedereen aangemoedigd voor hilariteit). Spijtig genoeg heeft hij vooral de negatieve karaktertrekken die Amerikanen typeren, zoals arrogantie, een bijna devotionele steun aan Bush (hij komt dan ook uit het zuiden van de VS), en een algemene onwetendheid over de rest van de wereld (“what's Congo? Is that one of them South-American poor countries?”).

Daarnaast heeft hij de rare gewoonte om Engels met hier en daar een woordje Japans te praten, wat voor de meest idiote, maar met momenten hilarische, zinsconstructies zorgt. Dit is grappig in het begin, zeker door het afschuwelijke Amerikaanse accent, maar begint serieus op je zenuwen te werken als je een normaal gesprek probeert te voeren.

Wat ik dan nog het ergste vind, is dat hij achter mijn rug zit rond te bazuinen dat ik niet alleen arrogant ben (hier zit wel iets in, en ik kan er dan ook gerust mee leven), maar dat ik ook nog eens conservatief ben, wat totaal niet waar is. Dat het dan ook nog van de grootste neo-con die hier rondloopt moet komen is echt idioot, en ik vrees dat wij nooit echt beste vriendjes zullen worden.

Alexandrine
Waarschijnlijk het beste voorbeeld van de typische arrogante francaise dat hier rondloopt. Is niet meteen moeders mooiste, kijkt altijd alsof ze iets stinkends onder haar neus heeft hangen, en vind het blijkbaar niet nodig om Japans te praten met de Japkes, met als gevolg dat ze er niet echt veel vrienden mee maakt, wat dan weer niet echt goed is voor haar geweldig opgewekte humeur.

De vervelende Rus
Dit is eigenlijk meer in het algemeen, maar er is een Russische kerel die zowat iedere West-Europeaan irriteert ( een koude oorlog int klein). Het probleem is dat ze alleen Russisch praten, en amper Engels kennen. Op zich is dat niet zo erg als ze dit onder elkaar praten, ik ga ook heus niet in het Engels beginnen met Caroline als er anderen bij zijn, maar het wordt erger als je er rekening mee houdt dat ze ontzettend luidruchtig kunnen zijn in de les, en het is niet zo simpel om je op het Japans te concentreren als je voor, naast en achter je alleen maar Russisch hoort.

Hannah (Nieuw Zeeland)
Dit meisje is eigenlijk een persoonlijke favoriet van mij, gewoon omdat ze waarschijnlijk de meest oppervlakkige persoon is die dat ik ken. Van tijd tot tijd is het leuk om eens een vriendelijk babbeltje met haar te slaan, en eens echt oppervlakkig te gaan doen(de meesten weten dat ik niet zo`n geweldige prater ben, voornamelijk omdat ik een hekel heb aan small talk). Als je met haar begint te praten weet je gewoon dat er na vijf minuten een of andere domme oneliner zal volgen (“can you make spaghetti in a rice cooker?” Is echt gewoon priceless). Haar domheid is meestal echter gewoon irritant met momenten, vooral omdat ze de neiging heeft om zich met vanalles en nog wat te moeien.

Ze is ook nog echt shopverslaafd, wat op zich nog niet zo erg is, als ze niet de slechtste smaak in mode had die ik ooit heb gezien (luipaardmotieven? No no no). Haar verslaving heeft echter ook kwalijke gevolgen voor anderen. Omdat Hannah in haar algemene onwetendheid er geen rekening mee had gehouden dat ze deze maand met haar beurs de huur voor oktober en november moest betalen, heeft ze net iets te veel geld uitgegeven, met als gevolg dat ze gewoonweg blut is. Omdat ze toch nog eens wil gaan shoppen, heeft ze een ander meisje, dat dan ook nog geen grote beurs krijgt maar 7000 yen (bijna 50 euro) afhandig gemaakt. Spijtig genoeg is er geen echt bewijs, en heeft het slachtoffer geen andere keus maar dan het zo te laten.

Mijn Lessen

Na verschillende vakken te hebben uitgeprobeerd, heb ik eindelijk mijn lessenrooster samengesteld. In totaal heb ik per week 22,5 uur les per week (je ziet het, ik ga mij helemaal geven), in de hoop dat ik het in het tweede semester wat rustiger aan kan doen. Een kort overzicht van mijn vakken:

Modern Japanese: Sentence Patterns A en B
Dit zijn mijn verplichte basisvakken, en ze concentreren zich vooral op grammatica en woordenschat. Zoals de titel zegt zal ik hier ook een 250-tal zinspatronen leren, en de afgelopen weken heb ik eerlijk gezegd al aardig wat bijgeleerd. Dit is waarschijnlijk ook te wijten aan de drie maanden dat ik alleen maaar wat Japans heb gepraat zonder echt op de grammaticale juistheid te letten. Ik heb dit vak een 6-tal lesuren per week, en voor echt ieder uur heb ik een andere prof. Sommigen vallen goed mee, ik heb al zeker goede punten gescoord bij een van hen die laaiend enthousiast was over mijn kanji-kennis, dus hopelijk worden deze vakken geen probleem.

Introductory Seminar Course for Independent Studies
Net zoals in Belgie slagen ze er ook hier in om de simpelste vakken de meest idioot klinkende namen te geven. Het is niemand echt duidelijk wat de bedoeling is van dit vak, aangezien de prof niet veel zinnigs weet uit te brengen, ten minste niets dat ons wijzer zou maken over dit vak. Het is een heel grappige kerel, die ons honderduit vertelt over alles wat maar iets met Japan te maken heeft, en aangezien het niet echt de bedoeling lijkt om dit te studeren, is het een relaxe les.

Joyo-Kanji
Zoals ik al eerder heb gezegd, heb ik mij voorgenomen om eens goed wat kanji te blokken nu dat ik hier ben. Op aanraden van een Belgische studente die hier een paar jaar geleden zat heb ik het vak van Kunikata-sensei gekozen, naar verluidt de beste maar ook de strengste kanji-prof aan deze universiteit. Het tempo ligt drie keer hoger dan in Leuven, en iedere week worden er 40 kanji door onze strot geduwd. De prof gaat geweldig snel, bij iedere kanji geeft hij ons direct een stuk of 10 mogelijke combinaties, en tussendoor slaagt hij er ook nog in om over vanalles en nog wat te praten. Soms zit ik de kanji dik tegen mijn goesting te leren, maar het vooruitzicht dat ik na een jaar een krantenartikel zal kunnen lezen zonder om de twee regels een woordenboek te gebruiken, werkt toch wel motiverend.

Learning Japanese through exploring adverbs
Tot mijn grote schaamte moet ik toegeven dat het werkelijk heel slecht is gesteld met mijn kennis van bijwoorden. Ik heb hier nooit echt veel aandacht aan besteed omdat de meesten allemaal te veel op elkaar lijken, met als gevolg dat ik nu een beetje in de problemen zit. De leraar is niet meteen de meest sympathieke op de universiteit, maar hopelijk slaagt hij erin om mij toch iets bij te brengen dit semester.

Current Topics on Japan
Dit vak handelt over de Japanse maatschappij, en behandelt een hele hoop thema`s, oa politiek, wetenschap, sport, onderwijs enz. De leraar is sympathiek, en aangezien we maar met een kleine groep zitten is het gemakkelijker om aan het woord te komen. In de tweede les kregen we al direct een krantenartikel voorgeschoteld, en ik had even schrik dat hij verwachtte dat we dat effectief zouden kunnen lezen, maar gelukkig leest hij het voor en is het daardoor begrijpbaar met momenten.

Japan in the Nation-State Matrix
Het moet natuurlijk weer een Belg zijn die de moeilijkste titel bedenkt, jawel, het vak van David. Het is een beetje moeilijk uit te leggen, maar het komt er eigenlijk op neer dat er niets bestaat zoals een Japanse identiteit, en dat het concept van natie, zoals wij dit kennen, eigenlijk nergens op slaat, om het heel simpel te zeggen. In deze les behandelen we voornamelijk de suprapolitiek (als dit het juiste woord is, politiek boven de gewone partijpolitiek), en bekijken we hoe het hele concept van natie en identiteit geconstrueerd werd, en dat er hier heel dikwijls geen echte historische basis voor te vinden is. Heel interessant, ook al omdat het in het Engels wordt gegeven, waardoor ik eindelijk eens een hele les begrijp.

Japanese Ghosts
Tot nu toe een van de grappigste lessen, vooral omdat Kato-sensei hilarisch kan zijn met momenten. De films die we bekijken zijn van het niveau van de Nacht van de Wansmaak op Kanaal 2, dus dat zegt al genoeg over hoe serieus je het allemaal moet nemen. De lectuur is heel interessant, en ook al vrees ik dat het vak mij niet echt van pas zal komen in de toekomst vind ik het de moeite waard om te volgen, gewoon voor de afschuwelijke films. Er zitten ook een stel vreselijk irritante russen, die hun mond maar niet kunnen houden, maar die moet ik er maar bijnemen.

International Relations
Een van mijn verplichte vakken, en een van de simpelste lessen die ik ooit heb gevolgd. Naast het vak van David is dit mijn enige les in het Engels, dus volgen is geen probleem. Maar we hebben dit vak samen met Japanse studenten, en aangezien het handboek veel te moeilijk is, ook voor de Amerikanen in de les, duurt het ontzettend lang om een tekst te lezen. Het is de bedoeling dat de studenten zelf discussie voeren over het onderwerp, en ik geloof dat 80% van de punten op deelname in de les staat. In principe moet je maar een paar zinnen zeggen in de les, dus het is gewoon onmogelijk om te buizen op dit vak. De resterende 20% staat op een paper (we mogen zelf het onderwerp kiezen) van amper 1200 woorden, iets wat je op een week kan schrijven.

Japanese Business Administration
In de hoop hiermee een vrijstelling te krijgen voor Econ. Ontwikkeling in Leuven heb ik dit vak gekozen. Een heel interessante les eigenlijk, maar met momenten lastig omwille van het grote aantal economische termen die voor heel wat verwarring zorgen. Het handboek is gelukkig in het Engels en het Japans, maar aangezien we een paper moeten schrijven voor het examen zal ik dit hoogstwaarschijnlijk niet bekijken xD.

Vakken die het net niet haalden:

Classical Chinese
Ik hoor mensen al vragen waarom ik in godsnaam dit vak zou willen volgen. Het is heel simpel, aangezien de lessen Klassiek Chinees in Leuven niet echt zo populair zijn, wilde ik het mij gemakkelijk maken door het hier te nemen, in de veronderstelling dat het mij een vrijstelling zou opleveren. Spijtig genoeg viel dit dik tegen. Een les met nog twee andere studenten die naast een uitstekende kennis van het Japans ook over de meest onuitstaanbare persoonlijkheden beschikken, en een prof die in veel te rap Japans en Chinees zijn les geeft, maken dit niet een van de meest aangename vakken om te volgen, dus heb ik wijselijk besloten om het volgend semester nog eens te proberen.

Seminar on Sociology
Dit is een interessant vak wat mij zeker van pas zou komen voor Maatsch. Ontwikkelingen in Leuven. Het handelt voornamelijk over de gevolgen van de vergrijzing, wat in Japan een van de belangrijkste problemen is van dit moment, maar aangezien de prof wat te snel praat voor mij, en omdat ik echt keuzes moest maken, heb ik besloten om dit vak ook maar een semester uit te stellen.

Even tussendoor

Omdat ik eindelijk met de lessen ben begonnen, zal ik niet echt zoveel tijd hebben om mijn blog bij te houden. Ik zal het daarom waarschijnlijk nog maar een keer per week fatsoenlijk updaten, en af en toe zal ik wel eens een klein, triviaal stukje posten. Ik zal proberen om mijn updates op een vaste dag te maken, zodat het voor jullie ook gemakkelijk is om te weten wanneer er iets nieuws te lezen valt, meer hierover later.

Er zijn al een paar mensen geweest die zo behulpzaam zijn geweest om mij te wijzen op mijn gebrek aan trema’s, apostroffen, accenten en dergelijke. Dit is allemaal heel vriendelijk, maar het is wel zo dat ik met een Japanse laptop zit, waar er geen toetsen zijn voor deze leestekens. Het is dus niet dat ik te dom ben om alles correct te schrijven, het is gewoon omdat ik niet veel goesting heb om hier al te veel aandacht aan te besteden, aangezien het meestal duidelijk is waar dat het over gaat. Spellingsfouten en dergelijke zijn voor de rest meestal te wijten aan slordigheid, en aan het ontbreken van een Nederlandstalige spellingscontrole.

Ik heb van verschillende mensen al mails gehad met specifieke vragen over Japan, die ik altijd graag heb beantwoord, dus als er mensen zijn die ergens mee zitten of zo, aarzel niet en vraag het mij gewoon. Als je denkt dat het ook interessant is voor anderen, vraag het gewoon in een comment, en ik kan er in mijn blog dieper op in gaan. Als ik dezelfde vraag van meerdere mensen krijg zal ik deze ook op mijn blog beantwoorden.

Zoals de meesten waarschijnlijk al hebben gemerkt heb ik aan de rechterkant een paar links toegevoegd, onder andere naar blogs van mijn medestudenten, maar ook naar mijn foto’s. De mooiste en zo zal ik gewoon in mijn blog posten, de anderen moeten jullie maar op de Livespace bekijken. Omdat ik niet zo’n deskundige fotograaf ben, raad ik jullie ook aan om de foto’s van Caroline te bekijken, aangezien er ook genoeg zijn van gezamelijke activiteiten.

The moment you`ve all been waiting for...

Zoals ik al tijden geleden heb aangekondigd zou ik een verslag geven van mijn trip naar Kyoto, maar dit heb ik it steeds uitgsteld wegens geen goesting(ik ben net niet zo’n grote leugenaar dat ik zeg dat dit te wijten is aan schoolwerk). Maar in dit geval mogen jullie mij dankbaar zijn dat ik zo lui van aard ben. Ik ben gisteren (zondag) namelijk nog eens naar Kyoto geweest, en daarom krijgen jullie niet een, maar TWEE werkelijk fantastische fotoverslagen! Wie durft nu nog eens te beweren dat ik eens wat actiever moet zijn, xD.

Het moment waar de toerist in jullie op heeft zitten wachten, wie geeft er nu iets om mijn schoolavonturen, nu begint het pas interessant te worden, het eerste echte uitstapje!

Eerst een korte uitleg over Kyoto (jaaaaa, een geweldig boeiend geschiedenislesje, dit moeten jullie er maar bijnemen mensen). In de achtste eeuw wilde het keizerlijk hof ontsnappen aan de invloed van de boeddhistische sektes in Nara, de toenmalige hoofdstad, en werd besloten om de hoofdstad te verplaatsen naar Kyoto. Vanaf de 17^de eeuw begon Kyoto aan invloed te verliezen omdat Tokyo belangrijker werd. Na 1868 werd Tokyo de officiele hoofdstad, en Kyoto is nu vooral de culturele hoofdstad van Japan. Als een van de weinige grote steden in Japan die niet door de Amerikanen werd gebombardeerd, is Kyoto een van de best bewaarde voorbeelden van het oude Japan, en daarom zeer populair bij toeristen.

Rond 10 uur zijn we vanop onze berg vertrokken, en omdat we hier aan the edge of civilization zitten was het een hele reis. Eerst met de bus tot Kitasenri (niemand had goesting om de berg af te lopen), van daaruit met de trein naar Awaji, om vervolgens over te stappen naar Kawaramachi, wat ons normaal gezien op de ideale plek om onze sightseeing tour te beginnen zou droppen. Rond 12 uur kwamen we aan, en natuurlijk moesten we eerst op ons gemak iets gaan eten. Omdat we ondanks alles nog steeds verslaafd zijn aan onze westerse eetcultuur, kwamen we terecht bij de Aziatische variant van McDonalds, Mos burger, op aanraden van een reisgenote, die zoals een goed Pavlov hondje spontaan begon te kwijlen bij het zien van het uithangbord, nadat ze het een jaar had moeten missen xD. Verbazend lekkere hamburgers (met bolognese saus of all things), frieten die tenminste naar aardappelen smaakten, en goede kwaliteit in het algemeen. Veel beter dan McDonalds, of nog erger KFC, maar blijkbaar nog niet doorgedrongen in de Westerse wereld (bende eetcultuurbarbaren).

Anyway, daarna konden we de toerist gaan uithangen, en onze eerste halte zou het Gouden Paviljoen zijn, een van de bekendste tempels van Japan. Deze naam doet misschien wel een belletje rinkelen bij sommigen, aangezien Yukio Mishima, een Japanse schrijver er een redelijk bekend, maar vreselijk boek over heeft geschreven. Ik heb dit ding ook ooit moeten lezen, en we moesten maar eens gaan zien wat er zo speciaal aan was. Zoals die paar mensen die het boek hebben gelezen misschien nog weten, is de authentieke tempel in 1950 in brand gestoken door een monnik met een minderwaardigheidscomplex als we het boek mogen geloven, en konden we nu eigenlijk alleen maar de replica gaan bezichtigen. Het was de moeite waard, zeker om foto’s te maken in combinatie met de vijver ervoor, maar door de drukte was het soms wat moeilijk om een goed zicht te krijgen.

Hierna haastten we ons naar het Nijo-kasteel, dat bekend is als een van de residenties van de Tokugawa-shoguns (de machthebbers in Japan van 1600 tot 1868), en het is ook de plaats waar de laatste Tokugawa-shogun formeel de macht terug overdroeg aan het keizerlijk hof. Spijtig genoeg bleek de Japanse stiptheid voor een keer te kloppen toen we daar om 15:59 aankwamen, en stonden we bijgevolg voor een gesloten deur.

We besloten dan maar om het station van Kyoto te bezoeken, een van de grootste gebouwen in heel Japan, en heel indrukwekkend. Het is nog geen tien jaar oud, en ontworpen door een van de bekendste architecten van Japan, Hiroshi Hara, maar het krijgt ook veel kritiek omdat het niet past in het traditionele stadsbeeld. Ik vond het alleszins een heel entertainend gebouw, met veel te beleven, aangezien er ook een winkelcentrum en een cinema te vinden zijn. Ik heb hier ook mijn eerste Shinkansen, de trots van de Japanse treinen gezien, maar hij was te ver weg voor een foto. Het is zeker de moeite waard om eens te bezoeken.

Als afsluitertje zijn we een tempel by night gaan bekijken, de Yasaga Jinja. Ik heb totaal geen idee waarvoor ze dient, maar het is echt wel mooi om te zien ‘s avonds, met lantaarns overal aan zo. Na een kort bezoekje aan Gion, de voormalige Geisha-buurt, waren we moe gelopen en zijn we maar naar Osaka teruggegaan.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Gisteren vond het 時代祭り plaats, een festival om de oprichting van Kyoto in 794 te gedenken, en een van de drie grote festivals in Kyoto, dus dat moesten we eens zien. Oorspronkelijk dacht ik dat we maar met een vijftal personen zouden gaan, maar we bleken met 12 mensen te gaan. Diegenen die me een beetje kennen weten dat ik mij nog al snel erger aan dat hele groepsgedoe, en gisteren was er natuurlijk geen uitzondering op. Mensen die naar het toilet moesten, anderen die iets wilden eten, zagers die al moe waren voor dat we goed en wel waren aangekomen, en de rare types waar ik mij maar niet mee heb ingelaten om saaie en vervelende conversaties te vermijden.

Anyway, na aankomst begaven we ons dan gezamelijk, net alsof we een gezellig schoolreisje aan het maken waren, naar de lokatie waar het festival zou langskomen. Spijg genoeg stonden we aan de verkeerde kant van de straat, waardoor we meer auto’s dan festivalgangers hebben zien passeren. Ik was onder de indruk van de traditionele klederdracht en zo, terwijl anderen dan weer betere festivals hadden meegemaakt. Het was trouwens ook een gigantische stoet, die voor een paar uur doorging.

Iets wat ik grappig vond was de gigantische massa mensen die een kijkje kwam nemen. In Belgie is dit moeilijk voor te stellen, maar het was opmerkelijk rustig, de Japanners weten hoe dat ze zich moeten gedragen! Als er bij ons zoveel volk bijeen zou komen zou het veeeeeel chaotischer zijn.

Na een bezoekje aan een Starbucks, waar ik eindelijk eens en fatsoenlijk sterke koffie (caramel frappucino met 3 extra shotjes espresso) heb kunnen drinken, begaven we ons naar het Heian schrijn, wat het uiteindelijke doel van het festival was. Dit was een impressionant schrijn, maar omwille van de festivalactiviteiten mochten we niet binnen rondkijken wat wel een tegenvaller was. We zijn dan maar enkele van de vele souvenirshopkes gaan bezoeken, waar ik me weer geld heb laten aftroggelen. Ik heb er een Japanse lekkernij gegeten, たこ焼, takoyaki (je ziet het, ik denk ook aan de fijnproevers onder ons). Dit zijn gebakken balletjes met stukjes inktvis en tempuradeeg, op smaak gebracht met mayonaise en okonomiyakisaus. Heel lekker, maar na 4 balletjes had ik er genoeg van.

Vervolgens zijn we, een dikke 1000 yen armer, doorgegaan naar Yasaga Jinja, jawel, dezelfde tempel als bij mijn eerste bezoek. Nu stonden er nog wat eetkraampjes, en heb ik nog een typisch Japans gerecht gezien, dat ik niet heb geproefd omwille van de takoyaki die ik even daarvoor had gegeten, 焼付けの子, yakitsuke no ko (of zoiets, kanji lezen is niet mijn sterkste kant), gebakken bamboe met sojasaus.

Hierna hebben we ons eindelijk van de groep afgescheurd om eens wat in de winkeltjes rond te neuzen. We kwamen terecht in de Hankyu department store, een gigantische kledingwinkel. Er was enorm veel keus, en ik zou mij er gerust een uur kunnen amuseren, maar ik heb mij kunnen bedwingen en heb alleen maar een armbandje gekocht, terwijl bepaalde personen het toch niet konden laten om de winkel wat armer te verlaten xD.

Eens iets over school

Vorige week heb ik placement tests genomen om mijn niveau te bepalen, zodat ik aan de hand daarvan mijn lessenpakket kan bepalen. De eerste test was grammatica, bestaande uit drie levels. De eerste twee waren heel simpel, en vooral gebaseerd op dingen die ik in mijn eerste jaar had geleerd, maar het laatste niveau was echt rapzalig, en aan mijn score te zien (44) was ik daar inderdaad nog niet echt klaar voor.

De tweede test was Kanji. Voor de niet-japanologen even een korte uitleg (ik moet van tijd tot tijd toch ook eens bewijzen dat ik er wel iets van ken he): In Japan gebruiken ze drie soorten karakters; katakana (カタカナ), voor leenwoorden uit buitenlandse talen, alhoewel ook steeds meer en meer Japanse woorden hierin worden geschreven, hiragana (ひらがな), ik noem het maar een basisalfabet, dat vooral bestaat uit fonetische tekens. En last but not least, de Kanji (漢字), de ergste nachtmerrie van iedere japanoloog of sinoloog. Dit zijn de ingewikkelde tekens die de meeste mensen wel eens gezien hebben. Ieder teken heeft zijn eigen betekenis, maar in combinatie met andere kanji zijn er een pak meer betekenissen mogelijk. Vaak is er geen logica in te vinden, en moet je de dingen gewoon van buiten blokken door ze veel te veel te schrijven.

Standaard leren de Japanners zo’n 2000 kanji tegen hun 18^de, alhoewel de Japanner er over het algemeen maar een duizendtal kent. Ik heb er nu ongeveer 600 actief geleerd, wat wil zeggen dat ik ze zowel kan lezen als schrijven, en nog een paar honderd meer passief, die ik alleen kan lezen. De test viel verbazend goed mee, en ook mijn uitslag was ok. Ik wil proberen om dit jaar zoveel mogelijk kanji te leren, aangezien hier in Leuven na het tweede jaar niet zo veel aandacht meer aan wordt besteed.

De derde test was een opstel, een onderdeel waar ik een gruwelijke hekel aan heb. We moesten twee tekstjes schrijven, en zoals in elk opstel dat ik de afgelopen twee jaar heb geschreven heb ik gewoon maar wat rond de pot gedraaid, zonder echt iets te zeggen, maar blijkbaar vonden ze het wel ok. De laatste test was een interview. Aangezien we met zoveel waren hebben ze dit in tot mijn grote vreugde in groep gedaan. Een meisje in onze groep was al eens een jaar in Japan geweest, en de interviewers hebben zich gelukkig vooral op haar geconcentreerd.

Gisteren werd ons niveau bekend gemaakt, ik zit in de intermediate groep, zoals ik had verwacht. Even ter verduidelijking, er zijn 4 algemene niveaus, elementary, upper-elementary, intermediate en advanced. Mijn niveau is nog eens opgedeeld in twee groepen, en ik zit in de hoogste groep. Het probleem is wel een beetje dat hoe hoger je gaat, hoe minder Westerlingen en hoe meer Aziaten. Ik zit in een groep met nog 10 anderen, met nog een blank meisje, de rest zijn allemaal Aziaten (oa Vietnam, Thailand en Korea).

Deze week ben ik dus begonnen met les te volgen. Er zijn een aantal verplichte vakken voor mij, die jammer genoeg bijna allemaal om 9 uur beginnen (bye bye uitslapen). Voor de rest heb ik hier en daar een les uitgeprobeerd, voornamelijk om mijn Japans wat bij te spijkeren, maar ook wat algemene vakken. Een van de grappigste lessen was Independent Studies. Wat dit inhoudt is voor niemand echt duidelijk, waarschijnlijk is het de bedoeling om gewoon te praten over vanalles en nog wat. De prof, Okunishi, is gewoon hilarisch, en heel enthousiast, met als gevolg dat hij na een uur helemaal onder het krijt zit. Hij zegt van hemzelf dat hij redelijk lui is, en dat er daardoor wel eens lessen zouden kunnen wegvallen, iets waar niemand over zal klagen peins ik.

Ik ben wel verbaasd dat de proffen hier niet aan het stereotype beeld dat ik in gedachten had beantwoordden. Stiptheid wordt alleen maar verwacht van de studenten, de meeste docenten zijn heel relax, buiten enkelen proffen van mijn verplichte vakken, en over het algemeen komen ze jovialer over dan in Belgie. Dit kan verraderlijk zijn tijdens de examenperiode, maar deze is precies ook niet zo belangrijk. Voor veel van mijn vakken staat minstens 30% van de punten op aanwezigheid, voor sommigen is er zelfs geen examen en wordt het cijfer bepaald door participatie, dus dat is heel handig voor een luiaard als ik.

Voor de rest moet ik nu een aantal andere vakken kiezen, en ik heb tot eind oktober de tijd om alles eens rustig uit te proberen. Tot nu toe gaat mijn interesse vooral uit naar de Japanse vakken, maar daarnaast zijn er nog een paar andere interessante lessen. Oa de les van David, de Belgische prof, getiteld Japan in the Nation-Matrix, veel te moeilijk om kort uit te leggen, maar wel interessant, Ghostly Japan, van mijn advisor Kato, over traditionele geestverhalen, een heel amusante les heb ik mij laten vertellen. Daarnaast kijk ik ook een beetje uit naar vakken die mij vrijstellingen zouden kunnen opleveren, zoals Klassiek Japans of Maatschappelijke Ontwikkelingen. Dit wordt nog iets om de komende weken te bestuderen.

Vanalles

Verschillende mensen hebben mij al gevraagd wat voor weer het hier is, dus zal ik maar even een lokaal weerbericht geven. De gemiddelde temperatuur van de afgelopen week ligt rond de 25 graden, met ‘s middags maxima van 28. Het is hier heel zonnig, en alhoewel het in het begin soms wat heeft geregend, is het nu echt stralend weer. ‘s avonds koelt het lichtjes af, maar het is nog steeds aangenaam. Ik denk niet dat het beter wordt dan dit, maar in de winter wordt het hier niet zo gek koud. We kunnen wat sneeuw krijgen omdat we hier nu eenmaal op de berg zitten, maar ik vrees dat ik om te skien naar Matsumoto zal moeten gaan.

In een van mijn vorige posts was ik vergeten om uit te leggen wat okonomiyaki precies is. Dit is een soort Japanse pannekoek/ omelet, meestal gevuld met vis of zeevruchten en groenten. Het wordt gebakken op een gloeiend hete plaat, en daarna in stukjes gesneden zodat je het kunt eten met stokjes. Heel lekker, ook nog gezond, en gemakkelijk om zelf klaar te maken (als ik maar een bakplaat had =/). Ik zal ook van tijd tot tijd proberen om de Japanse keuken een beetje te introduceren, omdat die toch verschilt van de onze, en omdat ik weet dat sommigen, zoals Peter en Sonja, zich daar wel voor interesseren.

Wat heb ik allemaal uitgestoken de afgelopen week? De meeste tijd werd gespendeerd aan enerzijds registratieprocedures tot ergernis van iedereen, en de placement tests om mijn niveau van het Japans te bepalen (morgen meer hierover). De administratie regelt alles over het algemeen goed, we moeten gewoon de meeste formulieren invullen en zij doen de rest, maar als zij iets voor jou moeten invullen is het een heel ander verhaal. Een van de pijnlijkste voorbeelden hierin was het formulier voor kinderbijslag. Ik ging naar het kantoor, in de verwachting dat het op 5 minuutjes geregeld zou zijn, maar zo simpel bleek het niet te zijn.

Allereerst moest ik een aanvraag indienen om het formulier te laten invullen. Vervolgens vulde het meisje samen met mij het document in. Zij wist er nog meer van dan ik, aangezien ze vertalingen hadden, en omdat Caroline even voor mij was langsgeweest voor exact hetzelfde. Nadat we dit samen hadden ingevuld, vertelde ze mij doodleuk dat ik het EEN WEEK later kon komen afhalen. Het enige wat nog moest gebeuren was een stempel zetten, en blijkbaar hebben Japanners daar een week voor nodig. Ik legde mij er bij neer, maar een week later, kreeg ik te horen dat het nog tijd zou kosten, en dat ze mij zouden laten weten wanneer het klaar was.

Dit is een uitstekend voorbeeld van de de soms te efficiente administratie in Japan. Over het algemeen zijn al hun systemen tot in de kleinste details op elkaar afgesteld, zoals het openbaar vervoer, maar op andere gebieden proberen ze gewoon te hard om alles te regelen, waardoor het hele systeem te ingewikkeld wordt om fatsoenlijk te werken.

Anyway, tot zover mijn geklaag voor vandaag. De afgelopen dagen heb ik oa mijn academic advisor (een prof waar ik altijd bij terechtkan met problemen of vragen), Kato Hitoshi ontmoet. Een heel grappige man, een vriend van prof Vanoverbeke, en blijkbaar een van de betere docenten aan Gaidai. Daarnaast heb ik ook een tutor gekregen, Inoue, een student die mij zal helpen bij mijn studies en zo. Hij studeert Franse letterkunde en praat keigoed Frans voor een Japanner, wat zeker handig is in geval van communicatieproblemen, ik denk dat ik goed met hem zal kunnen opschieten.

Vorige week zondag waren Caroline en ik uitgenodig bij David, een Belgische prof aan deze universiteit. Echt een hele sympathieke kerel, die ons heel wat handige tips heeft gegeven voor ons verblijf. We hebben samen een bento gegeten, ook weer iets typisch Japans. Het is eigenlijk een soort lunchbox, verdeeld in verschillende vakjes. Je hebt meestal een vakje met rijst, eentje met vlees of vis, en de rest is gevuld met allerlei soorten groenten en andere dingen die ik nog niet heb kunnen identificeren. Heel lekker, en verbazend veel, aangezien ik het niet helemaal heb kunnen opeten. Het is ook gemakkelijk als je bijvoorbeeld snel iets moet eten, aangezien je het gewoon in de microgolfover kunt opwarmen.

Maandag zijn we naar Kyoto geweest, maar hier zal ik nog een aparte post over maken (met foto’s ook nog, ik verwen mijn lezers nogal he! xD). Voor de rest geraak ik gewoon aan het redelijk trage ritme van deze week, omdat er buiten enkele orientaties nog niet echt veel te doen is voor de ryugakusei, buitenlandse studenten, maar ik vrees dat dit anders zal zijn als de lessen eenmaal beginnen.

Echt iets typisch voor Japanse scholen en universiteiten zijn de clubs. We hebben in Belgie ook wel studentenclubs, maar als we eerlijk zijn, draait dit gewoon om feestjes en drinken. Aan Gaidai zijn ontzettend veel studentenclubs, voornamelijk sportclubs, maar ook groepen die zich concentreren op culturelen activiteiten. De sportclubs zijn het populairst, en ik heb natuurlijk het geluk om een kamer te hebben vlak langs het tennisveld, blijkbaar een van de grootste clubs. Er is echt constant volk aan het tennissen, en het is soms grappig om dit te observeren.

In de twee weken dat ik hier zit heb ik ze nog maar een keer echte wedstrijden zien spelen, en dat leek mij dan nog een toernooi met andere universiteiten omdat er echt oerveel volk was. De trainingen lijken zich te beperken tot zoveel mogelijk tennisballen proberen rond te slaan, en zo hard mogelijk schreeuwen. Dit is typisch voor alle Japanse sporten, ook al is een speler niks aan het doen, of zit hij gewoon op de bank iets te drinken, van tijd tot tijd zullen ze iets compleet onverstaanbaars (voor mij toch) roepen, zonder enige echte reden. In het begin lag ik echt in een deuk van het lachen toen ik dit hoorde, aangezien het ontzettend belachelijk klinkt, maar nu let ik er niet eens meer op.

Ik zal na verloop van tijd bij een of andere club terechtkomen, alhoewel ik nog niet echt weet welke (de sportiefste natuurlijk xD). Het probleem is ook een beetje dat ze heel streng zijn, en dat je echt altijd paraat moet staan, iets wat niet echt handig is als je een uitstapje wil maken of zo. Daarom is het misschien beter om bij een Circle te gaan, dit is hetzelfde principe als een club, maar kleiner en minder streng. Dit wordt iets om de volgende weken te bekijken (ik weet het, ik stel echt alles uit xD).

Mijn nachtrust en praktische informatie

Zoals de meeste mensen die mij een beetje kennen weten, ben ik soms wat lui en slaap ik graag. Voor sommigen een bron van ergernis, voor mij een van de belangrijkste dingen. Spijtig genoeg komt er daar niet veel van terecht hier in Japan.

Allereerst, het kussen dat ze je hier geven was echt verschrikkelijk. Veel te klein, en gevuld met een soort pitjes, die wel ergonomisch verantwoord zullen zijn, maar echt niet comfortabel liggen. Ik heb me dan maar ergens een met veren gevuld kussen gekocht, wat direct veel beter lag (alhoewel het niet zo zacht is als dat van bij mij thuis, wat gewoon het zaligste kussen ooit is). Daarnaast is er nog het probleem van de matras, die keihard is, met als gevolg dat ik vaak wakker wordt met rugpijn van de vervelende veren.

Al bij al zijn dit probleempjes waar dat ik met de tijd aan zal wennen, maar er is 1 ding dat mij veel slapeloze nachten zal bezorgen; mijn overbuur. Ik geef normaal niet veel om mensen hun muziekkeuze, maar als iemand midden in de nacht opeens de behoefte krijgt om accordeonmuziek te spelen, kan het toch wel op mijn zenuwen werken! Daar bovenop verdenk ik hem ervan om zelf een accordeon te hebben meegenomen, aangezien het soms ongelofelijk vals klinkt.

Alsof dat nog niet genoeg was, heeft hij de vervelende gewoonte om met zijn vriendinnetje voor zijn deur te staan praten. Dit zou nog niet zo erg zijn als ze dit in het engels of japans deden, zodat ik tenminste kon meevolgen om mij af te leiden van mijn slaapbehoefte, maar ik zit uitgerekend met een Deen op de gang, en hij heeft dan ook een Deens vriendinnetje. Aangezien mijn kennis van het Deens nog niet echt op punt staat, kan ik er geen woord van verstaan, wat frustrerend kan zijn om 2 uur ‘s nachts. Waarom ze hun conversaties niet in zijn kamer voeren is beyond me, waarschijnlijk omdat hij zijn accordeon verborgen wil houden.

Anyway, na mijn geklaag is het tijd voor wat meer praktische informatie:

Mijn adres is

Peter Kupers
Koyo-Ryo A1-211
Dormitory for Students
Osaka University of Foreign studies
8-1-1 Aomatani Higashi, Minoh-Shi
Osaka, 562-8558 Japan

Peter Kupers
学生寮 A1-211
大阪外国語大学
8-1-1粟生間谷東,　箕面市
大阪 562-8558日本

Iedereen mag mij altijd dingen opsturen (hint: chocolade, geen puur en zonder nootjes), gewoon via de post is de goedkoopste oplossing, en uiteindelijk zal het wel aankomen. Het is aan te raden om heel duidelijk, liefst in drukletters te schrijven, omdat er altijd een kans is dat er iets mis loopt met de japanners hier.

Ik heb mij onlangs een gsm aangeschaft, met allerlei technische snufjes, maar natuurlijk kan ik deze nog niet fatsoenlijk gebruiken xD. Ik ben hier meestal op bereikbaar, tot 17 uur BELGISCHE tijd (wie daarna belt verstoort waarschijnlijk mijn nachtrust, en zoals uit bovenstaand tekstje af te leiden is, raad ik niemand aan om dit te proberen). Het is redelijk duur, maar voor de mensen die Skype op hun computer hebben, kan er heel goedkoop (2 euro per uur) naar mij worden gebeld. Aangezien internet nog steeds een groot probleem is, moeten jullie dit maar zien als een tijdelijke oplossing.

0081 (0)80 6143 5084

e-mail: kupers@ezweb.ne.jp

Voor diegenen die mij een e-mail sturen, let er op dat het in UNICODE is gecodeerd, anders is het onleesbaar voor mij.

Morgen of zo zal er weer een entry zijn met wat echte informatie (mijn geklaag moeten jullie er van tijd tot tijd maar bij nemen, ik heb nu eenmaal een reputatie hoog the houden xD).

een uitstapje

Na een redelijk slechte nachtrust, onder andere door de niet zo goede matras, heb ik mij eens aan een Japans ontbijt gewaagd. Aangezien ik normaal gezien nooit ontbijt, was dit toch wel wennen voor mij. Je krijgt een plateau voor je neus met een vijftal kommetjes, met oa. Miso soep, een stukje vis, wat gebakken ei, rijst uiteraard, en een aantal dingen waarvan ik de naam al ben vergeten. Natuurlijk was dit veel te veel voor mij, en ook voor vele andere studenten, en ik denk dat ik het ontbijt in het vervolg aan mij voorbij laat gaan, ook al omdat ik meer dan de helft had overgelaten.

Anyway, ‘s middags ben ik naar Nihonbashi geweest. Nadat ik de weg had gevraagd in een kouban, een kleine politiekantoorje, dat je overal vindt, gingen we eerst met de bus tot aan het station, en daarna verder met de trein. Het systeem hiervoor is heel slim en gemakkelijk btw, veel beter dan dat bij ons. Je koopt gewoon een kaartje aan de automaat voor een bepaald aantal yen, niet voor een specifieke bestemming of zo, waarna je overal kunt gaan waar dat je wilt, zolang dat je maar niet uit de stations gaat. Als je dan uiteindelijk ergens uit wilt, moet je gewoon even kijken of je moet bijbetalen aan een automaat (je moet nergens aan een loket aanschuiven of zo), waarna je gewoon kunt vertrekken. Echt een heel goed systeem, en ik vrees dat ik mij binnen een jaar weer zal ergeren in Belgie. Het busvervoer is ook efficienter georganiseerd, zo zijn er bijvoorbeeld gratis bussen naar openbare diensten zoals het gemeentehuis of de politie, en de rest van het netwerk is ook stukken duidelijker opgebouwd dan bij ons.

Als je in Nihonbashi de straat op komt, zit je meteen in de drukte. Heel veel volk, overal neon reclame, keiharde muziek, en verkopers die dmv een megafoon boven al dit lawaai proberen uit te komen. Het is leuk om te zien, maar als je er de hele dag doorloopt ben je er wel snel moe aan. We hebben eerst wat rondgewandeld tussen de verschillende winkelzaken, voornamelijk Pachinko-hallen (een soort van gokspelletje, waar precies half Japan aan verslaafd is) en kleine restaurants. We waren eerst maar eens iets gaan eten, en we hadden gekozen voor de specialiteit van Osaka, okonomiyaki! Het is overheerlijk, en zeker aan te raden aan iedereen die ooit in de buurt van Osaka komt.

Anyway, na het eten gingen we naar het eigenlijke doel van de uitstap, Bic Camera, een gigantische electronica zaak waar ik een laptop wilde kopen. Net zoals buiten op de straat was het hier ook ontzettend druk, veel lawaai, en redeijk chaotish. Hier zou ik mij gerust een paar uur content kunnen doen met alles te bekijken, maar dat moest maar voor een andere keer zijn, eerst een laptop. Er was enorm veel keus, en aangezien ik de helft van de uitleg die de bediendes gaven niet echt begreep, koos ik uiteindelijk voor een van de notebook in aanbieding, een Toshiba Dynabook. Toen ik ging betalen, bood een vriendelijke Japanner mij zijn puntenkaar van Bic Camera aan, waardoor ik 10 procent korting kreeg, en hij een hoop punten ontving, mooi meegenomen voor ons allebei dus!

Nadat we terug naar Gaidai kwamen heb ik mijn dynabook maar eens geprobeerd, wat in het begin wennen was met al het Japans, maar omdat het uiteindelijk op hetzelfde neerkomt als bij ons, ging het allemaal vrij vlot.

Het enige probleem is internet, je zou verwachten dat een land waar high tech snufjes dagelijkse kost zijn, toch in staat zou zijn om een degelijke verbinding aan te leggen op een universitaire campus. NIET DUS. Op mijn kot heb ik totaal geen internet, dus moet ik naar de bib komen. Hier moet ik ook op een specifiek punt gaan zitten om een zwak signaal te krijgen, 2 meter verder vindt de prul al niks meer. Caroline en ik zijn ons eens gaan bevragen voor een verbinding, maar de enige die ze hier aanbieden is verschrikkelijk traag, nog trager dan dial up bij ons, en zou skype ed onmogelijk maken. Een meisje op haar kot heeft internet, maar die betaalt er meer dan 100 euro per maand voor, wat ik er niet voor over heb.